Jaren geleden bedacht ons vorige huis-ziekenhuis de kreet: De Patiënt Prominent. Je moet er maar opkomen. Enkele studenten zijn op dit onderwerp zelfs afgestudeerd! Moet kunnen in een Universiteitsziekenhuis. Mijn suggestie voor de volgende student: ‘de impact van een calamiteit op de primaire functies van het ziekenhuis.’

Ik had me voorgenomen niet over corona te schrijven. Dat gebeurt al meer dan genoeg. Dan maar een ander C- woord: Crisis, Complex, Calamiteit, Compromis het past allemaal.

Ik heb er even aan geroken. Aan wat een echte crisis voor gevolgen heeft. Ons huidige ziekenhuis, waar we altijd zo tevreden over zijn – zonder kretologie op de muur – is van slag. En niet zo zuinig ook.

Aan de regels ligt het niet, en de website is ook prima op orde, de update van 11 maart vermeldt: ‘helaas de eerste C- patiënt.’ Maar als wij aankomen op 25 maart lijkt alles normaal. Te normaal. Tegenliggers bij de draaideur, in de hal een bordje met te veel kleine lettertjes. Ongestraft loop ik de trap op, maar ik ben geen patiënt! Blijkbaar word ik door de camera’s herkend als stamgast. Terwijl ik onze rolstoel- Kangoo naar de P-plaats reed, is mijn vrouw in haar ‘little tank’ (zoals ik de elektrische rolstoel noem) al naar de aangegeven afdeling gereden.

In de hal kom ik een buurman met z’n vader tegen. De oude baas woont in een zorgcentrum; twee weken later zou daar de eerste bewoner positief getest worden. Ik loop verder, door wel heel lege gangen. Ik tref mijn vrouw in de wachtkamer; het blijkt op de spoedeisende hulp te zijn. Een verpleegkundige zal later zeggen dat we maar geluk hebben dat we niet via de gebruikelijke route zijn gegaan; dan hadden we via de triagetent gemoeten. Er hangt een quasi rustige sfeer in de lucht.

De wachtkamer blijkt aangepast: twee rijen stoelen met de ruggen tegen elkaar; wel zijn de stoelen om en om afgeplakt; afstand: 60 cm. Ook een interpretatie van intelligente lockdown.

We vallen in de volgende verbazing: ‘waar komt u precies voor? Kunt u nog lopen, we hebben geen tillift hier.’ ‘Nee, maar dat hebben we gisteren al telefonisch besproken’, zeg ik. Mijn vrouw gaat naar binnen; al snel wordt ik geroepen om uitleg te geven. Je bent mantelzorger of niet. Uiteindelijk zitten we met 3 verpleegkundigen in een te klein hokje. Mondkapjes? ‘Nee meneer, die zijn allemaal dáár!’ Veelbetekenend wijst ze naar de plek waar de triagetent moet staan. Het probleem waarvoor we kwamen werd opgelost.

Ik kon het niet laten onze bevindingen te mailen aan een assistente die tegen de regels in haar e-mail adres had gegeven. Een week later word ik gebeld: ‘We hechten aan tevreden klanten.’

Inmiddels zijn we drie weken verder en nog steeds klachtenvrij. Ik ben dus nog beschikbaar om een student Crisismanagement in de zorg een eindje op weg je helpen. De titel heb ik al.