Laat ik vooropstellen dat we natuurlijk dankbaar zijn voor iedere dag, maar als je ziek bent of het een en ander mankeert dan heb je ook wel eens slechte dagen. Dagen dat alles zeer doet, of je benauwd bent. Mijn lief weet er alles van en ik ga vaak mee in zijn beleving. Geen probleem, maar met dingen plannen is het natuurlijk wel belangrijk om te weten hoe hij zich voelt. Het feit dat je dat van tevoren niet weet maakt het soms lastig. Heeft hij een goede dag, dan kunnen we wat meer. Heeft hij een slechte dag, dan laat ik hem met rust en doe ik iets voor mezelf. En soms is er ook nog zoiets als een bijkom dag.

Bos

Laatst hadden we samen een goede dag. Het begon al perfect. Het was zondag, de zon scheen en we aten een eitje bij het ontbijt. Toen stelde mijn lief voor om naar het bos te gaan. Niet zoals voorheen, op de fiets… maar met de auto. En niet om een lange wandeling te maken, maar vanaf de parkeerplaats naar ons favoriete terrasje voor een bak cappuccino is ook al een feestje. Vanaf daar lopen we dan altijd een stukje naar de waterkant. Ik maak foto’s, we genieten van het mooie uitzicht en de natuur en dan lopen we op ons gemak weer terug. En als we eens gek willen doen, dan nemen we gewoon nóg een bakkie.

Ontspannen

Het is al gezellig druk die zondagochtend en goed toeven op ‘ons’ terrasje in de schaduw van een paar bomen. We zwijgen en genieten. Ik voel me op zo’n moment altijd een gelukkig en gezegend mens. Het zijn de kleine dingen die het doen. Ik heb ook een goede dag trouwens. Mentaal. De operatie van mijn moeder is achter de rug, de eerste 24 uur waarin er nog kans was op nabloedingen zijn goed verlopen en ik heb eindelijk weer wat rust in m’n hoofd. Ook al volgen er nog een aantal afspraken in het ziekenhuis, we hebben het ergste gehad. Na een paar drukke weken vind ik het extra fijn om op deze manier even te ontspannen. Als mantelzorger moet je ook goed voor jezelf zorgen, lees je altijd overal. Dus ik ben goed bezig. Ik post wat mooie foto’s op mijn Instagram en opeens belt mijn moeder. Ik heb heel even de neiging om niet op te nemen. Erg misschien, maar ik ben enorm aan het genieten en wil dat geluksmomentje eigenlijk nog even vasthouden.

Realiteit

Maar ik neem op en ik weet gelijk weer hoe het is om mantelzorger te zijn. Dat ben je 24/7. Waar of met wie je ook bent en wat je ook aan het doen bent. Een goede dag kan dus zo maar opeens omslaan in een slechte dag. Rust in hectiek. Mijn moeder vertelt dat ze last had van het verband en dat ze het er maar af heeft gehaald. Ook al had iedereen duidelijk gezegd dat ze dat beslist niet mocht doen. Toen de wond vervolgens begon te bloeden is ze aan de slag gegaan met pleisters, maar dat mocht natuurlijk niet baten. En nu bloedt het nog steeds… eindigt ze haar relaas. Weg ontspannen sfeer. Door één telefoontje terug in de realiteit. Maar hé, niemand kan ons deze mooie ochtend samen nog afpakken!