Blog van Linda

Jij komt niet uit mijn buik

Brijbhushan, mijn man en ik gaan samen naar mam en nemen haar mee naar buiten en gaan naast elkaar op het saaie terras zitten. ‘Lang geleden dat je hier bent geweest,’ merkt mam opmerkzaam op. Tot onze verbazing. ‘Wie ben ik, mam?’ zegt Brijbhushan. ‘Een van mijn kinderen,’ zegt ze resoluut. ‘Wie komt uit jouw buik, mam?’ vraag ik. ‘Jij,’ zegt ze, en wijst naar mij. En dan tegen Brijbhushan: ‘Jij komt niet uit mijn buik.’ Dat is duidelijk voor haar. Dat hij evengoed haar kind is, is haar ook duidelijk. ‘Nou doe ik dit spelletje niet meer. Te ingewikkeld.’ Mam is duidelijk in het aangeven van haar grenzen. En dat deze dingen ingewikkeld zijn voor demente mensen is een feit. Maar soms kan je het gewoon niet laten om haar dit soort vragen te stellen.

Niet netjes

Er is een lage glazen terrasafscheiding met een betonnen richel waar fijn mijn voeten op kunnen. Maar dat mag niet van mam. Niet netjes. Even later is ze de etiquette alweer vergeten en zet zelf lekker haar voeten op het randje. Haar oog valt op vogelpoep op het beton van de richel. ‘Die mensen zullen er een werk aan hebben alles hier schoon te moeten maken. En iedereen zit er ook nog met zijn vieze voeten op.’ Dus toch niet netjes. Maar haar voeten blijven fijn waar ze zijn.

Eitje

Ik ga drankjes voor ons regelen en vraag wat ze willen. Mam draait zich naar mijn man en zegt: ‘Brijbhushan ook koffie?’ Ze weet dus dat hij iets van haar is en hoe hij heet. Als ik terug kom met koffie en thee bekijkt mam mijn man aandachtig en ontdekt een pleister op zijn hoofd. Ze maakt hem los met haar nagel en trekt hem er met een speels rukje vanaf. ‘Daar moet je een aaitje over geven, mam. Niet eraf trekken,’ lach ik. ‘Eitje?’ grapt ze. ‘Toen maakte ik het eitje open en het stonk,’ gaat ze verder. Ze gaat nu helemaal los in haar fantasie modus. ‘Linda werd altijd heel boos als Brijbhushan niet snel een koekje of drinken kreeg.’ Ze weet dus dat hij bij mij hoort. Maar verder verzint ze verhalen, zoals een kleuter dat zou doen.

Een krom oud wijfie

‘Een heerlijk plekje hier.’ Mam ziet geen saai terras dat uitkijkt op geparkeerde auto’s maar een heerlijk zonnig plekje. ‘En als je uit het zicht wilt zitten ga je gewoon achter die heg zitten.’ Ze wijst naar de afscheiding van het terras waar je mag roken. ‘En als je lekker thuisgebracht wilt worden ga je met die bus mee.’ Ze wijst naar een geparkeerd wit werkbusje van het elektriciteitsbedrijf. Als een heuse reporter verslaat ze alles wat ze ziet: ‘Kijkt dat kromme, oude wijfie’ (er loopt een dame op leeftijd met een rollator richting hoofdingang. ‘Die heeft het al zo moeilijk, maar nu gaat ze vandaag toch nog iets leuks doen. Kijk maar, ze gaat daar naar binnen.’

Een pleister op zijn wang

De reporter-modus gaat naadloos over in de dankbaarheid-modus. ‘We zitten eerste rang in de zon, dankzij mij,’ zegt ze triomfantelijk. ‘Niet te heet en niet te koud.’ Dan herinnert ze zich dat ze zo weg moet: ‘Ik ga nu wel aan de loop, naar huis. Wat eten en daarna wat leuks doen.’ Mam vertelt verder en Brijbhushan is bijna ingedut door het gezellige monotone gebabbel. Zijn pleister heeft hij terug geplakt. Mam wekt hem als ze de pleister er weer af trekt en met een grijns op zijn wang plakt. Het is lunchtijd en hij brengt haar naar boven terwijl ik met mijn voeten op de richel blijf wachten.

 

Ik ben Linda
Ik ben Linda Abrol (56), Alkmaarse van geboorte, Helende Reis Practitioner, coach, energetisch healer en eigenaar van Praktijk de Levensvisie. Mijn moeder heeft Alzheimer en woont op de gesloten afdeling van een zorgcentrum in Alkmaar. Mijn broers, zus, schoonzussen en ik delen de zorg voor mam. Mijn vader leed ook aan dementie en is december 2019 overleden.