Het was mijn broer en mij vorige week opgevallen dat het rechterooglid van mam was opgezwollen en een dag later was de zwelling uitgebreid tot onder haar oog. Het was gevoelig en ze zei tijdens mijn bezoek dat ik ‘het’ nu maar weer moest weghalen want ze had er last van.

Toen ze om de paar minuten naar de rechterkant van haar hoofd begon te grijpen, haar ogen dicht deed en: ‘Au!’ riep, werd ik bang.

Pap is eind 2019 aan een hersenbloeding overleden en de herinnering is nog vers. Maar de dokter dacht aan oorontsteking en men zou de temperatuur in de gaten houden. Na het weekend zou een onderzoekje plaatsvinden.

‘Ik ga er niet direct aan dood hoor’

Nu zitten mijn zus Maria en ik bij mam op het appartement thee te drinken. Mam is zo blij dat ze haar beide dochters bij zich heeft. ‘Niet te lief naar me kijken hoor. Ik krijg er traantjes van,’ zegt ze ontroerd. Haar oprechte emotie is een feest.

Het valt ons op dat de zwelling rond haar oog weg is en zijn blij dat ze geen pijn lijkt te hebben.

‘Ik heb niets verontrustends gehoord via de mail, dus het zal wel over zijn gegaan,’ denkt Maria hardop.  Als er iets ernstigs was geweest zouden ze zeker een melding hebben gemaakt.

Maria is degene die het mailverkeer met het verzorgingshuis regelt. Ze heeft het nog niet gezegd of mam grijpt naar haar oor en zegt: ‘Au! Hier doet het plotseling pijn.’ En dan relativerend: ‘Dit is niet fijn maar ik ga er niet direct dood van hoor.’  Als je ergens niet direct dood van gaat moet je niet zeuren, was altijd haar devies.

De pijn verspringt en om de paar minuten pakt ze een nieuwe plek aan de rechterkant van haar hoofd vast en herhaalt dezelfde tekst. Ze krijgt steeds meer last. We besluiten het personeel te waarschuwen.

Mam weet niet dat ze pijn had

Anja, de verantwoordelijke verzorgende vertelt ons dat de dokter maandag niets afwijkends heeft kunnen zien in het oor. En mam zei dat ze nergens pijn had. Maar mam weet het niet als ze vijf minuten geleden pijn heeft gehad.

Een extra probleem bij dementie dat onderzoek lastig maakt. We vragen of Anja het bij de dokter wil melden en of ze nu paracetamol mag.

Maria en ik wachten een kwartiertje totdat de paracetamol werkt en brengen mam dan naar bed. ‘Mag ik dan op mijn rechterzij liggen?’ vraagt ze als een meisje dat naar bed wordt gebracht. ‘En mag de deken helemaal tot in mijn nek?’

Zachtjes pakken we onze jas van de kapstok en niet helemaal gerust verlaten we haar kamer. Gelukkig horen we mam na dit bezoek niet meer over oorpijn.