We moesten perkplanten hebben voor mijn voortuin. Het mooie weer zorgde ervoor dat het een drukte van belang was bij de bloemenwinkel. Mensen met en mensen zonder mondkapje stonden niet echt op gepaste afstand het aanbod te bekijken. Versoepel maatregelen en je ziet meteen wie het probeert en wie niet verder geluisterd heeft dan versoepelingen. Net als het bloemen- en plantenaanbod stond er op een postzegel uitstalling een diversiteit aan type mens.

De complotmargriet, de hou-nog-even-vol-tulp, de ik-wil-wel-maar-ik-ben-gevoelig-voor-groepsdruk-lobelia en een witte-beperkplant. Die laatste viel me het meest op.

Een autistische man met hoofdtelefoon laveerde met duidelijke moeite door de groep potentiële bloemenkopers. Ik bekeek het van een afstandje en zag hoe sommigen mensen direct aanvoelden dat deze man moeite had met drukte en als paardenbloemen netjes voor hem weg fladderden en mensen met een grindtegel voor hun kop die als stugge coniferen bleven staan. De maatschappij in het mini dacht ik nog.

Hoewel hij steeds bleker werd, lukte het hem met zijn plant bij de balie te komen. Hij had netjes gewacht tot er minder dan vier mensen in de zaak waren en het knapste, hij had genegeerd dat er een of twee mensen voordrongen die profiteerden van zijn situatie.  Je kent ze wel. Van die mensen met een blik van ‘Oh, wachtte jij ook? Had ik niet door’. De acteer-treurwilgjes.

Bij de tweede voorkruiper wapperde hij wel even met zijn handen, echter bleek zijn inschatting dat het geen nut had intelligenter dan de quasi niet-wetende voordringer te zijn. Respect!

Niet veel later zag ik hem de bloemenzaak uitlopen. Netjes met mondkapje voor, hoofdtelefoon op en ingepakte plant. Ik gok voor moederdag. Plots hield hij halt. Overzag de situatie voor hem. Een in zijn ogen, denk ik, krioelende mensenmassa met veel haast, weinig geduld en weinig zin om afstand te houden.  Je zag hem kijken en denken. Ik werd nieuwsgierig. Het was me wel duidelijk dat deze man er alles aan wilde doen om zich wél aan de regels te houden. Deze meneer wilde geen risico’s.  Toen gebeurde het mooiste wat ik ooit gezien heb als mantelzorger.

De autistische man werd het zat en begon driftig met zijn armen te wapperen. Waarschijnlijk kon hij niet praten. Mensen schrokken op. De meneer wapperde nogmaals, ditmaal kracht bijgezet door op en neer te huppen. Het bleek een pijl in ieders hart. Het hele bloemenbed aan klanten leek de man te begrijpen en zich opeens de maatregelen te herinneren. Van complot tot en met hypochonder, alles week als één geheel uiteen voor deze meneer. De man staarde een keer goed om zich heen om zich te vergewissen van de afstand en wapperde toen in een net iets andere toon met zijn armen. Dankjewel leek hij te zeggen.

Terwijl de man met zijn plant tevreden wegliep, vervaagde de herinnering aan corona bij de meeste mensen voor me en krioelden de mensen al gauw door elkaar. Naast een margriet geven we ook corona op deze Moederdag, bedacht ik ironisch. Maar goed dat er mensen bestaan zoals die man. Met een flinke wapper drong hij tijdelijk tot meer mensen door dan ze ooit voor elkaar hebben gekregen in Den Haag. Het blijft een netelige situatie.