Junior groeit! En hoe! Hij is nu officieel het langste familielid in ons midden. Zijn vader heeft een stapje teruggezet naar de tweede plek.

Van de week staarde ik hem aan en ik merkte dat ik iets omhoog moest kijken. Wat gaat dat hard! bedacht ik me. Als de dag van gisteren herinnerde ik me nog een moment in een zwembad tijdens de vakantie. Hij stond voor mij bij de spiegel en ik kamde zijn haren. Junior kwam ongeveer tot net boven mijn navel. Wanneer ik nu dezelfde scene zou willen doen, heb ik een keukentrap nodig!

De dag in dat zwembad herinner ik me nog goed, omdat mijn gedachten destijds afdwaalden naar de toekomst. Gek eigenlijk hè? Dat je sommige momenten nog precies kan herinneren.

Wat als hij later groot is? Hoelang kan hij nog thuis zijn? Kan hij de wereld wel aan? Kan de wereld hem aan? Wat als…? Wat als…?

Nu, een flink aantal jaren later, is hij groot. Alle wat als-en hebben we getrotseerd. Als een echte punker heeft hij maling aan wat de wereld van hem vindt en de wereld? Die accepteert hem zoals hij is. Zoveel vragen, zoveel geruststellingen, maar zeker ook nog zoveel zorgen. Dat zal als ouder nooit veranderen denk ik.

We staan weer op de drempel van nieuwe vragen. We willen heel graag dat Junior goed terecht komt en een zekere mate van zelfstandigheid kan genieten. Weliswaar onder begeleiding, alleen niet meer per se door de ouders. Hoe je het ook wendt of keert en hoezeer ik ook mijn zoon tot mijn 150^e bij me wil houden, weten we als ouders dat we ook een dagje ouder gaan worden.

Daarom moeten denken we aan de toekomst. De zijne. Geleidelijk aan zijn we aan het uitzoeken of hij in een Zorgboerderij kan komen. Dat daar een hele rompslomp aan regels en administratieve toestand bijkomt kijken, verbaast me eigenlijk helemaal niet in Nederland. Het is eigenlijk al erg genoeg dat het beroep Mantelzorgmakelaar moet bestaan. Maar dat is een hele andere column.

Kortom, we kijken als ouder om ons heen en bereiden ons wederom voor op de vraag: wat als hij later groot is? Wat als…? Wat als…?

Ik overdenk dit in de badkamer en heb junior net uit de douche gehaald. ‘Wacht even,’ zeg ik tegen hem. Ik ren mijn slaapkamer in en pak een stoel die ik gekscherend achter hem zet. ‘Als papa dan toch in de mijmerstand staat, dan ook meteen maar goed.’

Ik klim op de stoel en begin zijn haren voor de spiegel te kammen. Beide grijnzen we. Het komt wel goed.