Vrijwillige mantelzorgondersteuning: Maakt het gelukzalig of is het gekkenwerk?

Al die mensen die mantelzorgers vrijwillig helpen, ik dacht dat het niet kon. Want wie begint nou vrijwillig aan zo’n vaak moeilijke en belastende taak? Voor het project “Samen geven we kleur” mocht ik 13 vrijwilligers met een migratie achtergrond interviewen en filmen. Want we kunnen veel van hen leren, deze mensen zijn goud waard. Voor de zieke mensen die ze ondersteunen en voor de mantelzorgers die ze daarmee enigszins ontlasten. Maar wat beweegt deze vrijwilligers? Hoe kunnen we ze vinden? En hoe kunnen we ze (be)houden? Er ligt een schone taak voor iedere zichzelf respecterende mantelzorg consulent. Deze parels zijn op diverse plekken in onze maatschappij, maar net als parels oogsten, is er werk aan de winkel.

Gelukzaligheid en gevonden worden

Wat me vooral bijblijft van de interviews is dat de reden dat men zich voor een ander wil inzetten heel simpel is: men wordt er heel gelukkig van! Alle 13 vertelden ze dat ze heel blij worden van andere mensen blij maken. En dat het helemaal niet ingewikkeld is om hen – vrijwilligers met een migratie achtergrond – te vinden. Ze zitten op de plekken waar bijeenkomsten worden georganiseerd, op facebook of bij zelforganisaties. Bijna allemaal doen ze het ook omdat het belangrijk is vanuit het geloof. Overigens zijn het vooral vrouwen, want ik heb maar een man gevonden die met plezier ouderen in verpleeghuizen ophaalde om te wandelen.

Gekkenwerk is het niet

Ik dacht altijd dat het gekkenwerk is. In je vrije tijd willen zorgen voor iemand. Ik dacht dat het heerlijk zou zijn om niet meer voor mijn vader te hoeven zorgen en dat er een last van mijn schouders zou vallen. Is het niet gekkenwerk dat je die lasten van een ander op je schouders wilt nemen? September 2021 is mijn vader overleden, ik was nauw betrokken bij zijn zorg en ging er soms bijna aan onderdoor. Maar nu, een half jaar later, heb ik het gevoel in een zwart leeg gat gevallen te zijn. Ik mis het om voor iemand te kunnen zorgen. Het blije gevoel dat je ervan krijgt van de glimlach en het geluk dat je een ander kan bezorgen. Nu snap ik ook veel beter de antwoorden van alle 13 vrijwilligers op de vraag wat voor beloning ze van een organisatie verwachten. Ze verwachten niet zoveel, ze krijgen des te meer van degene die ze begeleiden en ook de dankbaarheid van de mantelzorgers is meer dan genoeg. Natuurlijk is een kaartje op je verjaardag of een kerstpakket mooi. Maar het is beslist niet de reden waarom mensen vrijwillig mantelzorg ondersteuning willen bieden.

Ik kan recent pas woorden geven aan mijn gevoelens en ga me beraden hoe ik in de toekomst weer voor iemand kan gaan zorgen. Dus mantelzorgconsulenten: werk aan de winkel om vrijwilligers met een migratie achtergrond voor mantelzorgondersteuning te vinden. Ze zijn er! Zoekt en gij zult vinden.