Doordat mijn man voor zijn werk naar het buitenland moest en onze dochter een logeerweekend had, ontstond er ineens de kans om samen tijd door te brengen. Dat plannen wij elke week wel in hoor. Al 20 jaar hebben wij om de week een diner. Gewoon thuis, gewoon zelf koken. De kids hebben eerder iets makkelijks gegeten en zitten daarna, met een beeldscherm en oordopjes in, in ons zicht in de woonkamer afgeschermd. Maar echt tijd samen het is iets waar we allebei erg naar uitkijken en van genieten. Onze tijd is zeer zeer schaars en we moeten dus al onze tijd plannen. Dat maakt dat we enorm efficiënt zijn geworden en geen tijd kunnen verspillen. Alleen het hoognodige.

48 uur ademruimte

We hadden welgeteld van vrijdagochtend nadat onze dochter naar de dagbesteding was tot en met zondagochtend. 48 uur zeg maar. En we hebben genoten!! En toen ineens, op weg naar het vliegveld voor de terugreis was ik gewoon zo verdrietig. Alles al jaren zo strak moeten inplannen. Het voelt alsof ik al jaren constant op het gaspedaal sta. Er geen rempedaal is, of lummelen van tijd, niet kunnen morsen van tijd, geen tijd om eens iets te laten inzinken, om terug te kijken, of ergens diep van te genieten. Niet voor je uit zitten staren, of dromen of even niksen. Het voelt alsof ik het leven moet opschrokken. Snel dit, snel dat en het leven zelf dus eigenlijk aan me voorbij schiet.

Snakken naar ruimte voor verdriet, naar ruimte om te leven

Ik zou nog zoveel willen, ik heb een grote honger naar nieuwe dingen. Maar door de stomme ziekte van onze meiden gaat alle tijd op aan zorgen voor hen, en is er maar zo ontzettend weinig tijd voor mij, voor ons. En dan toch proberen om in die weinige tijd zoveel mogelijk te proppen, dat werkt gewoon niet.

Ik zou graag successen willen vieren. Ruimte geven aan verdriet. 23 jaar zorgen willen verwerken. Genieten van lang blijven zitten aan tafel na een heerlijke maaltijd. Een boek in bed lezen zonder een timer of wekker. Ik zou graag even niet willen hoeven te zorgen maar gewoon eens een onafgebakende tijd willen niksen. Even het gaspedaal kunnen loslaten.

Maar weet je? Dat kan ik wel willen maar zolang ik de zorg heb voor de meiden, zolang er geen passende plek is waar ze kunnen wonen kan ik deze blog schrijven en weten dat het er voorlopig nog niet inzit.

Best heel naar.