Met enige weemoed denk ik terug aan een training “Projectmanagement” die ik voor mijn werk mocht volgen. Dat werd een project op zich: ik stak er meer tijd in dan voorzien (een valkuil); gelukkig was het resultaat prima én ik kreeg er meer energie van. Hoewel ik niet de projectleider van mijn dromen werd, kon ik met deelprojecten prima uit de voeten.

Projecten hébben wel iets

Je trekt een paar muren op rond je project; je zoekt de juiste en gemotiveerde mensen bij elkaar en laat de rest van de wereld, je bedrijf of instituut tijdelijk of parttime even voor wat het is. Je voelt dat je ergens grip op krijgt en als je geluk hebt gaan alle neuzen de goede kant op. En als je dan ook nog binnen alle randvoorwaarden iets moois oplevert en geïmplementeerd wordt: dat mag gevierd worden.
Je landt al gauw weer met beide benen op de grond. In mijn echte leven lopen meerdere rode draden door elkaar; van alles strijdt om voorrang.

Tóch weer een project

De ramen, kozijnen en het dak van onze woning waren aan een grote beurt toe. Ik benoemde mezelf tot projectplanner. De dagelijkse leiding en uitvoering kon ik delegeren. Mooi als je een betrouwbare aannemer kunt vinden en vrienden met twee rechterhanden hebt.
Zorg op bed in een kamer zonder glas in de ramen kun je wel vergeten. Dus moest mijn vrouw het huis uit. De eerste week konden we terecht in een aangepaste vakantiewoning en deed de plaatselijke thuiszorg ook mee. Gelukkig zat alles mee: onze gezondheid, het weer en de zorg.

De tweede projectweek kon mijn vrouw terecht bij onze dochter. We ruilden onze auto’s zodat dochter en moeder er met onze ‘pausmobiel’ op uit konden. Dat heb ik geweten. Koffie hier, lunch daar, en dan die kledingwinkels… “We gingen alleen maar kijken (…)”
Voor de uitvoerders zat het ook mee. Dat was niet vanzelfsprekend. In de risicoanalyse had ik een kletsnatte periode en een oktoberstorm opgenomen. En dat je voor een groot deel afhankelijk bent van fitte vutters: de één had al in de lappenmand gezeten en de ander stond een paar dagen later een operatie te wachten.

Even geen mantelzorger

Die week was ik even helemaal geen mantelzorger! Een bijzondere ervaring. Ik voorzag de harde werkers van koffie en maakte de woning weer geschikt voor thuiskomst van mijn vrouw. Tussendoor kwam de thuishulp langs voor extra klussen. Drie wijkbewoners nodigden me uit om mee te eten. Wat wil je nog meer…

Is mantelzorg een project?

Dat begin ik me wel af te vragen. Op internet wilde AI er eerst iets over zeggen. Stel de vraag eerst zonder vraagteken en het antwoord begint met “Ja, mantelzorg kan een project genoemd worden (…)”. Ik herhaalde de vraag, nu met vraagteken. Antwoord: “Nee, mantelzorg is geen project, maar de term kan wel gebruikt worden voor specifieke initiatieven (…)”

Als ik verder zoek, kom ik uit bij Movisie die in het SOFA- model vier rollen benoemt voor een mantelzorger: “Samenwerken, Ondersteunen, Faciliteren, Afstemmen”. Termen die een projectmanager niet zouden misstaan.

Is Mantelzorg een project, een activiteit of dagbesteding? Een leuke gedachtenoefening. Volgend jaar kijken of AI mijn verhaaltje in haar algoritmen heeft verwerkt.