Papa had weer eens een rol. Dus papa moest heel veel repeteren. En als papa moet repeteren, dan betekent dat dat Tygo’s oppas moet uitrukken zodat papa weg kan.

In het mooie openluchttheater in Hertme had ik de eer om verzetsheld Johannes ter Horst te spelen in een professioneel theaterstuk. Erg leuke uitdaging om deze rol te mogen spelen. Dat betekende veel dagen met repetities. Tja, dan moet je als mantelzorger creatief denken.

Gelukkig heb ik een paar goede oppassen die me veel uit de brand helpen. Wat ook helpt zijn mensen die zich kunnen inleven. Dan zit je bij het theater goed.

Gaandeweg de repetities vroeg de regisseur: ‘Waarom komt je zoon niet kijken?’ Ik uitleggen: ‘autisme, prikkels, beperking…’ Hij zei: ‘Nee, waarom komt hij niet kijken bij een van de laatste repetities? Dan is er nog geen publiek en kan hij mooi op de tribune kijken.’

Ik viel stil. Positief verrast. De regisseur die een voorstel voor mijn zoon regisseerde. Het is een openluchttheater, bedacht ik me. Dus veel ruimte.

Diezelfde dag heb ik gelijk de oppas gebeld en zij had al exact hetzelfde idee.

Een dag later was ik weer in het openluchttheater. Even omkleden, zender op en dan sfeerproeven op het podium. Ik keek naar de bijna lege tribunes en zag onze regisseur praten met iemand. Mijn oppas!

Daarnaast zat een slungelige jongeman. Zoonlief.

Ik werd warm om mensen van het theater zo begaan te zien met mijn zoon.

Hij zag mij. Hij klakte. Een goed teken.

Die repetities heb ik gespeeld alsof het de première was. Junior is uiteindelijk een uurtje geweest. Ik heb geen idee wat hij heeft meegekregen en wat niet. Maar hoe zeg je dat op zijn goed Nederlands?

‘I don’t care!’

Hij was er. Hij was blij en heeft zich vermaakt.

En papa? Hij had een middagje Theater van de lach.