Blog van Koen

Agendaplooien

Eind 2020 heb ik afscheid genomen van mijn werkgever, ruim een jaar voor de officiële datum. De belangrijkste reden om te stoppen: Werk en zorg conflicteerden steeds vaker in m’n hoofd en in m’n  agenda. Andere functies had ik al eerder afgestoten. Het werd tijd voor de volgende fase in de poging om mijn tijd en energie beter te verdelen.

Inmiddels ben ik een ‘vakantie van 4 maanden’ verder. Na 4 functies in 44 jaar bij één werkgever noem ik mijn besluit ‘moeilijk, noodzakelijk en goed.’ Helemaal los ben ik nog niet; ik wil nog wat afmaken.

Het aantal agendaconflicten vermindert gelukkig. Zorg, privé en werk vinden hun plek. Soms zie ik zelfs een bijna lege bladzijde.

Zo ook in de aanloop naar vorige week, maar dat liep anders.

Het is zondagmorgen; ik kom beneden, zegt mijn vrouw: “ik heb hartkloppingen…”. Dat komt niet door MS; het is een erfenis van haar moeder. Soms vliegt zo’n aanval door de medicatie heen. Maar 24 uur- dat slurpt energie. Als vanzelf schiet ik in de compenseerstand. Juist als ik toch het ziekenhuis voor een medicijnshot wil gaan bellen, zijn de klachten over. Zo gaat het wel vaker. Zonder corona neemt zo’n gang naar het ziekenhuis al zeker een halve dag in beslag en kom je doodmoe thuis. Dat wordt ons gelukkig bespaard. De rest van de maandag kunnen we bijkomen.

Het betekent ook dat ik mijn werkafspraak en ‘afscheidslunch’ met m’n team op dinsdag door kan laten gaan.

Inmiddels is het woensdag: ik heb een afspraak bij het aanpassingsbedrijf voor onze auto; het zaksysteem heeft kuren. Probeer dan maar eens een elektrische rolstoel van 120 kg + 60 kg van je vrouw tegen een te steile helling op te duwen. Daar ben ik niet op gebouwd. Een halve dag later ben ik weer thuis. De diagnose is gesteld, de onderdelen zijn besteld. De dure behandeling volgt nog. De rekening neem ik later wel mee naar de wethouder. We hebben een afspraak om oud zeer over de WMO te bespreken. In den Haag weten ze inmiddels dat excuus niet genoeg is.

En dan is het donderdag: We kunnen vrij onverwacht bij de revalidatiekliniek terecht om onwillige voeten en tenen van mijn vrouw plat te spuiten met Botox. Pijnlijke boel, maar fijne behandelaars. Normaal werkt zoiets een goed half jaar. Maar het wordt lastiger; er moet nog wel wat spiermassa zijn waar het spul in moet.

Na afloop willen we even bijtanken, maar het restaurant van de kliniek is natuurlijk gesloten. Met wat los geld peuteren we een bakkie troost uit de automaat die zich duidelijk staat te vervelen. Straks thuis de frietpan opzetten en bijkomen. Dat helpt.

Ik vraag de arts of ze wat Botox over heeft. Ik wil graag de plooien in mijn hoofd en in de agenda plat spuiten. ‘Andere afdeling meneer Koen’ zegt ze…

Ik ben Koen
Ik ben Koen. In 1981 ben ik getrouwd met Wil. Drie jaar later werd haar vermoeden bevestigd: Multiple Sclerose (MS) . Wat dat voor ons met zich meebracht? In mijn blogs wil ik jullie daarover bijpraten aan de hand van actuele thema’s.