We zaten met z’n allen gezellig op een terrasje bij een kasteel. Een prachtige omgeving met als bonus een stralend lentezonnetje. Ik genoot heerlijk van mijn mok muntthee en van alles wat om me heen gebeurde.

Terwijl ik een hapje nam van mijn karamel brownie cheesecake, het is net zo’n mond vol zoals je het schrijft, kwamen er nieuwe gasten via de middeleeuwse poort het terras op. Mijn mond stopte even met kauwen.

Twee oudere mannen betraden het binnenpleintje. Beide senior, maar toch een flink leeftijdsverschil.  De oudste hield de hand van de jongste vast. Ze liepen verder en senior keek wat strategisch het beste plekje was. Niet alleen voor het zonnetje maar ook voor de jongste. Hij overlegde even en de junior knikte. Hij bleef een beetje onbeholpen staan terwijl de oudere de rits van zijn jas losdeed.

Dat was het moment dat het bij mij binnenkwam. En hoe! Ik wilde niet schaamteloos kijken, maar kon ook niet anders. De twee mannen konden broers zijn, of misschien wel buurmannen. Ik hield het op vader en zoon.

Terwijl mijn vrienden onder het genot van een bitterballetje over koetjes en kalfjes spraken, had mijn vriendin in de peiling dat ik ergens door geraakt was. Ik vroeg haar of ze het gezien had. Maar ze schudde nee. Toen zag ze de twee mannen en legde ze de link.

‘Laat mij maar even,’ zei ik tegen haar en ze liet me met veel liefde met rust.

Waarom raakte dit tafereel mij zo? Diep in mij wist ik het wel.

Er wandelde een vrouw met dienblad naar ze toe. De moeder. Twee koffie en een cola met wat lekkers. De jonge senior kreeg zijn cola en genoot zichtbaar. En ik? Ik kuchte een traan weg. Vervelende stofjes in de lucht ook!

Het waren de handen. De vader die de hand van zijn zoon vasthield en geleidde naar het terras toe. Daar zag ik mijzelf met mijn zoon. Ik zag de liefde en het geduld. Ik zag het niets van aantrekken van de kijkende terrasgasten, ik zag iemand die tot zijn dood voor zijn zoon klaar zou staan, ik zag, ik zag… ik zag mijzelf.

Het colaatje was op en de koffie ook. Moeders hielp haar zoon met de laatste kruimels op zijn gezicht en daarna sloot zij geduldig zijn jas weer. Hij keek blij. Stond op en bleef staan.

‘Ga je mee?’ leek zijn moeder te vragen.

Hij bleef staan en mompelde iets. Zijn moeder leek het niet te begrijpen.

Zijn vader had binnen afgerekend en keerde terug. Meteen strekte de arm van junior senior en klapte zijn hand open. Pa omsloot deze met de zijne en onmiddellijk kwam zijn zoon met een tevreden blik in beweging.

Mijn laatste stukje karamel brownie cheesecake ging moeilijk weg door de ontstane brok in mijn keel. Soms vraag je je wel eens af hoe je leven er over een jaar of veertig uitziet en dan opeens loopt je toekomst zomaar op een terrasje bij een kasteel overgoten in een lentezon. En overgoten met veel liefde.