Een fundamentele vraag. Voor onze kinderen naar ons als ouders. Voor onszelf naar onze eigen ouders. Voor onszelf naar onze vrienden en familie. Voor anderen naar ons.

‘Ben je er als ik je nodig heb’, wordt vaak opgevat als het moeten oplossen van problemen. Maar daar gaat het juist niet om. Niet bij ons althans.

Serieuze crisissen

In ons leven met de meiden is het elke week wel raak. En vaak ook meerdere keren per week. Serieuze crisissen die niet kunnen worden opgelost en die zich opstapelen. Week in, week uit, jaar in jaar uit. Hoe goed we er ook in zijn geworden om mee te bewegen, afwegingen te maken en eventuele beschikbare hulp in te zetten. De pijn stapelt zich op en de kwaliteit van leven neemt af.

Hoe kunnen we nog aansluiten?

Als ik dan iemand spreek die vraagt hoe het met ons gaat, hoe kan ik dan de enorme hoeveelheid opgestapelde crisissen uitleggen? Hoe kan ik in vijf minuten vertellen welke mogelijke wegen we zijn ingeslagen om het tij te keren dan wel te beïnvloeden. Met welke pijn dit gepaard gaat. Dat kunnen we niet in een moment uitleggen. Ik denk dat mede daarom onze informele kring kleiner wordt. De mensen die we zo zelden spreken waren niet bij deze crisissen betrokken of konden niet aansluiten. Hoe kunnen ze nu nog aansluiten? Zicht krijgen op de enorme stapeling ervaring en pijn?

Ik hoor je en ik zie je

Er is een kleine groep mensen om ons heen. Die wel zicht heeft op en aan kan sluiten bij waar wij ons hoofd en hart over moeten breken. En die kleine groep spreken we wekelijks. Zij zijn op de hoogte van wat er zoal speelt. Zij zijn betrokken. Niet om de problemen op te lossen, maar die laten weten én laten zien; Ik hoor je en ik zie je. En ik sta naast je. Ik ben er als je me nodig hebt.

En dát te weten maakt me dankbaar en geeft me hoop om door te gaan.

Ik wens jou dat ook toe. Een paar mensen die kunnen aansluiten bij waar jij bent. Die mensen zijn het waard om je energie aan te geven.