Als ik mam ’s middags zie verwacht ik in haar ogen dezelfde blije, liefdevolle blik waar ze me altijd mee begroet. Maar ze kijkt verbaasd als ze me ziet verschijnen.

‘Waar kom jij nou vandaan?’ vraagt mam wat vlak.

‘Uit de lift, en ik heb een cadeautje voor je mee!’

‘Een cadeautje? Voor mij? Is er iets speciaal dan?’

‘Ja, we vieren dat ik een cadeautje mee heb!’ probeer ik enthousiast.

Maar net zoals de verwachte liefdevolle blik van herkenning uitbleef, blijft het enthousiasme vandaag ook uit.

‘Ik moet even goed kijken hoor.’ Mam kijkt me aan en ze doet haar best me te plaatsen. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt en hoewel ik wist dat het kon gebeuren hoopte ik stiekem dat ze haar eigen kinderen zou blijven herkennen. Ik moet even slikken en wijt het aan het mondkapje. Maar dat had ik vorige keer ook op. Het is hoe dan ook niet het moment om deze nieuwe fase te verwerken.

Beledigd

Nadat ik mam heb helpen settelen in haar vast hoekje op haar bank opent ze het pakje en zegt beledigd: ‘Is dit nou een cadeautje?’

Ik heb een mysterie mok voor haar gekocht. En zonder hete thee erin ziet het eruit als een simpele, zwarte aardenwerken mok. ‘De verrassing komt nu, als ik er thee in schenk,’ leg ik uit en vul de mok met heet water. Van onder naar boven begint hij langzaam te verkleuren en een foto komt tevoorschijn van mam die mijn hoofd – dat op haar schouders rust – zacht en vriendelijk vasthoudt met haar vrije hand.

Mam is niet verbaasd. Ze wijst naar mijn hoofd op de foto. ‘Ben ik dat?’ vraagt ze. Met dezelfde vlakke stem. ‘Dat is je dochter, mam, ik ben het.’ Ik had hier misschien met haar mee kunnen praten maar kon mezelf er nog niet toe bewegen.

Ik zet een rustige mantra op omdat ik vermoed dat ze moe is. Ze komt wat tot rust als ik muziek voor haar draai en zingt zachtjes mee als ik vraag of ze deze mantra kent. Maar de rest van het bezoek blijft ze vlak en de mok wordt weer langzaam zwart.

Waar is die lieve blik?

’s Avonds bedenk ik hoe belangrijk vooral de blik in de ogen van je ouders is en was. En de klank van hun stem. Het bepaalde voor een groot deel hoe we ons voelden als kind en je deed er alles aan om een bepaalde blik of toon uit te lokken of juist te vermijden. Er lopen een paar dikke tranen over mijn wangen als ik aan de lieve, zachte blik van mijn moeder op de foto denk, waarmee ze haar dochter vasthield.