Zo, dat ging vlot vanmorgen, alles zat mee.  Een vrije dag ligt vol verwachting klaar om te beginnen. Vriendelijk keuvelend maakte ik hem wakker. Tempo en toon precies goed. Niet te snel maar ook niet te aarzelend. Vastberaden en meeslepend bijna. Net genoeg tijd geven om mee te werken en te weinig om tegen te stribbelen of om zelfs maar te beseffen dat het bed zo lekker ligt.

Oogdruppel en tabletten

In één vloeiende beweging alle taken afgewerkt. Kleding aan, shirtje, trui en zittend op de bedrand de sokken en de broek, schoenen aan en weer overeind. Pyjama netjes opvouwen,  dekbed recht trekken doen we samen, gaat sneller en is leuk. Daar geniet hij van. Heerlijk vind hij het om dingen recht te leggen. Restant van de militaire dienst. In de badkamer liggen tanden fris gepoetst klaar voor hun taak. Deodorant onder de armen, een plens koud water, een spraytje mist op het gezicht, Dolce en Gabanna Light Blue achter de oren en weer zo goed als nieuw gaan we door naar de kamer waar oogdruppels en tabletjes klaar liggen voor inname, één voor één met een lepeltje vla. Een banaan in schijfjes op het bordje, ook tabletten volgens hem, versgeperst sinaasappelsap ernaast. Als hij klaar is houd ik zijn jas gereed. Strategisch positie kiezend blokkeer ik het zicht op zijn luie stoel en ik time zodanig dat hij niet de kans krijg om erin te gaan zitten. Opletten, altijd spannend want zit hij eenmaal dan is het moeilijk om hem er weer uit te krijgen en ik wil die vrije dag heel graag.

‘Blijf jij niet? Goh wat jammer’

Dikke jas, muts op het hoofd, het is koud buiten. Hij draagt mijn tas. Geen idee waar we naar toe gaan natuurlijk, herkenning komt pas bij de laatste bocht. De dagbesteding, mannen aan het biljarten, hij niet meer jammer genoeg, de tijd is voorbij dat hij dat nog kon. Geen tafels dekken meer, ook te moeilijk geworden, te ingewikkeld. Dames en heren aan de koffie, gezellig, de krant ligt klaar met het nieuws van de dag. Dat wordt straks besproken. Aan de verste tafel, afgezonderd van de anderen is zijn plekje, zo wil hij het graag. Een bakje koffie voor hem en ik zeg: ‘ik ga’, hij vraagt: ‘blijf jij niet? Goh wat jammer’.

Alsof ik spijbel

Alsof ik spijbel zo ligt de vrije dag voor me. Maar dit is een dag zonder afspraken en ik word overmand door een gevoel van verlammende leegte. De leegte van de vrijheid. Zoveel mogelijkheden, duizend dingen kan ik doen. Wat kies ik? Wat doe ik? Meestal zijn de dagen volgeboekt. Afspraken, kennisjes, lunch, koffie, bibliotheek, watalniet. Te veel meestal voor vijf uur vrijheid. Altijd haasten, altijd klok in de gaten houden. Te vol om een gevoel van leegte te hebben. Maar nu wel.

Genieten

Ik erger me, bijna kwaad op mezelf. Heb ik een paar uur voor mezelf, weet ik me er geen raad mee.  Bijna omgekeerd evenredig nemen de mogelijkheden af waar de verstreken tijd toeneemt. Nog steeds na al die jaren heb ik het gevoel dat ik de vrije dag nuttig moet besteden en iets moet doen. Nee dus. Dat moet helemaal niet. Gewoon even de schakelaar uit, een paar uur niet op moeten letten, beschikbaar moeten zijn, controleren, zorgen enzovoort. Daar gaat het om. Dus ik laat het gaan en kabbel mee in de tijd, een gedachteloos wandelingetje door de stad, onbelangrijk boodschapje, bakje koffie, krantje lezen en genieten van de leegte van de vrijheid.