De tijd vreet. Aan de gezondheid van mijn vrouw, aan mijn energie en ook aan ons huis. Soms ‘moet’ ik iets accepteren; soms is er iets te verbeteren. Aan mij valt misschien nog wat te sleutelen, als het waar is dat wijsheid met de jaren komt. 

Ons huis 

Ons huis is bijna 40 jaar oud, en zolang wonen we er ook. Stukje bij beetje hebben we dit aangepast aan de langzaam maar zeker toenemende beperkingen van mijn vrouw. Drempels weg, brede (schuif) deuren, bed verbreed, een aangepaste keuken, traplift erin, toiletten verhoogd en nog veel meer. Veel deed ik zelf tussen de bedrijven door.  

Inmiddels is een deel van die voorzieningen buiten gebruik. Lang waren die functioneel, maar ze zijn ingehaald door de tijd. Er staat nu een zorgbed in de woonkamer, de tillift stand-by, buiten beeld in de gang. De kastruimtes worden steeds meer opgeëist door zorgmateriaal. Onder handbereik voor de Thuiszorg. 

Verhuizen? 

Als we bij bekenden zijn, kijk ik met een schuin oog naar de ruimte van nieuwbouwappartementen. Daar blijft het bij. We wonen nu dicht bij het centrum, mijn vrouw kan er zelf op uit met de elektrische rolstoel. En een deel van ons netwerk woont ‘om de hoek’. Daarmee is zij verzekerd van een sociaal leven en wie er bij haar komt ook. 

Het is genieten van de tuin. Parende padden zwemmen achter het glas van de verhoogde vijver; op een ander moment laten enkele salamanders zich zien die inmiddels ook kleintjes hebben. Het is een komen en gaan van insecten en van kleine kinderen die zó de tuin in kunnen lopen om alles vanaf de droge kant van het glas alles te bekijken. Wat hen gelukkig ontgaat, is de reiger die brood ziet in de enkele goudvis; geen kunst, fel oranje.  

Dat krijgen we allemaal niet terug in een ruim appartement met een balkonnetje dat vaak al te klein is voor de rolstoel. 

We blijven 

Zover we nu kunnen overzien, blijven we waar we zijn. Een verpleeghuis wilden we toch al niet; een voorziening in ons dorp heeft al kamers gesloten door personeelsgebrek. We hebben nu voldoende hulp van de thuiszorg, de Wmo en mantelzorg. Mijn zorg wordt niet ontmanteld door een verpleeghuis. Steeds vaker vragen die vriendelijk maar dringend om hulp. 

De fitte vriendenclub 

Inmiddels vreet de tijd ook aan ons huis. Meerdere ramen zijn lek, de kozijnen schreeuwen om onderhoud. Te veel voor mij alleen, dus maar een offerte gevraagd. Dat was schrikken. Arbeid en materiaal is wel erg duur geworden. Zoon en schoonzoon boden hulp aan, beiden zijn goede klussers. Maar ze wonen niet echt in de buurt. Hun aanbod bewaar ik liever voor kleiner onderhoud dat in één of twee autoritten te doen is. 

En zo kwam het dat ik het volgende berichtje stuurde aan drie vrienden, ook goede klussers: Beste Fitte Vrienden Club, er is een wonder gebeurd: Koen vraagt hulp!” Daar kreeg ik enthousiaste reacties op. Vooral omdat er een beetje beweging in mij kwam. Eén van de drie zat weliswaar met twee benen in een lappenmand, maar is inmiddels genezen. En hij heeft ook nog ladders en een bouwstelling.   

Puzzelen en plannen 

De hele klus is nu opgesplitst: de aannemer, de vrienden en ik nemen allemaal een deel voor onze rekening. Dat was wel even puzzelen. De thuiszorg is op z’n vroegst om 11:00 uur klaar.  Dat is geen werkbare tijd voor een aannemer. Hij heeft plechtig beloofd het grote werk te doen als wij een week op vakantie zijn. Een van de vrienden is waarnemend opzichter.  

De planning klopt en alle betrokkenen zijn gemotiveerd en van goede wil. Of het lukt? De tijd zal het leren. Over een paar weken weten we meer.