Zweet op mijn rug, een knoop in mijn buik. Al dagen spanning, vanaf het moment dat ik mijn ogen open doe. Ik wil en ik zal naar die uitvaart gaan. Sommige dingen moeten gewoon, voor jezelf.

Het tijdstip is zo ongemakkelijk dat extra dagbesteding voor G. niet mogelijk is. Het ene familielid die op zou kunnen passen heeft een belangrijke zakelijke bespreking en het kennisje die ook in wil springen heeft rugproblemen. Ik begin er niet eens over, die hulpvraag heb ik geannuleerd. Het is ook moeilijk om voor een demente man te zorgen, oppas vinden is lastig, ik ken niemand anders dus hij moet mee.

Planning in mijn hoofd

Al van te voren zet ik de rolstoel in de auto en maak een planning in mijn hoofd. Lang uitslapen, veel tijd nemen voor de dagelijkse routine, alles heel ontspannen. Het werkt. Hij is vrolijk en meegaand.

Natuurlijk regent het dus onder de paraplu lopen we naar de auto. Op het parkeerterrein bij het crematorium regen ik nat als ik de rolstoel uit de auto til. Zwaar. Voorwielen eraan vastmaken, kussen erin, G. uit de auto hijsen en in de rolstoel. Hij is verbaasd. ‘Moet ik in een rolstoel?’ Ik geef geen uitleg en loop meteen naar de ingang van het crematorium.

Bijna hijgend van spanning en inspanning spreek ik de uitvaartverzorger aan en leg uit dat wij achterin willen zitten, dicht bij de uitgang zodat we weg kunnen als het niet gaat. Hij snapt, heeft begrip en regelt een plekje op de laatste rij. ‘Ik sta hier en ik help als het nodig is’ zegt hij. Blij met hem.

We zijn vroeg, wachten in de hal, ik oriënteer en zie dat de wc om het hoekje is, alle scenario’s op een rijtje nu. Mensen stromen binnen en we wachten. Het plekje in de aula is prima, achterin onopvallend.

Spanning in mijn lijf

Er zit zoveel spanning in mijn lijf dat het even duurt om alles in me op te nemen. Ik hoor de muziek nauwelijks dus mijn extra hoorhulpmiddelen gaan aan en mijn telefoon op de transcript app want ik wil toch wel graag de toespraken horen of lezen op mijn telefoon, het is behelpen.

Ik kijk niet opzij naar G. Hij schuift op zijn stoel en zucht en vanuit mijn ooghoek zie ik hem naar mij kijken en aandacht vragen maar ik negeer hem want hij is op dit moment niet belangrijk. Het werkt want hij blijft stil zitten luisteren.

Mooie woorden

Het is aangrijpend, droevig, zoveel verdriet. Mooie woorden, mooie muziek en Nine speelt gitaar met tranen in haar ogen, zo dapper, zo mooi. Vol van liefde en meeleven en alles wordt zacht vanbinnen door de ontroering en dan is het klaar en gaan we afscheid nemen. Wij moeten vanaf de laatste rij als eerste.

G. snapt het niet, weet niet wat er gebeurt als hij zomaar ineens langs de kist wordt gereden. Maar alles gaat goed. Een kist, bloemen, de laatste groet en dan de gang in en om het hoekje, weg van de mensen vloeit de spanning uit mijn lijf en stromen de tranen over de wangen. Ontlading. Weemoed om het afscheid van de opa, de vader.