Mijn blogs zijn meestal niet in chronologische volgorde geschreven. Vaak schrijf ik pas later over een situatie, zodat ik er met wat afstand en een nuchtere blik op kan terugkijken, en er misschien zelfs een vleugje humor in kwijt kan. Maar ergens moet de eerste keer zijn dat ik eens schrijf op het moment zelf, nietwaar?

Waarschuwingssignalen

De zwaarte van onze situatie kan me op ieder moment overvallen, vaak uit het niets. Toch zijn er meestal waarschuwingssignalen, alleen zie ik die niet altijd op tijd. En als dat gebeurt, glijd ik zomaar in een dip waar ik zelf niet meer uit kan komen. Vroeger werd ik daar ontzettend boos om op mezelf, maar inmiddels weet ik dat weinig zin heeft. Het blijft een leerproces—en dat gaat nu eenmaal met vallen en opstaan.

Moe en chagrijnig

Deze keer zag ik de waarschuwingslampjes wél, maar ik had geen idee wat ze betekenden. Ik vroeg me af waarom ik ineens zo geïrriteerd raakte door alles wat mensen, en vooral N., zeiden. Alles schoot me in het verkeerde keelgat. Mijn nachtrust ging achteruit, tot het punt dat ik vanaf twee uur ’s nachts gewoon niet meer sliep. Het resultaat: moe en chagrijnig. En dat terwijl de weken ervoor juist zo goed waren gegaan. Ik had bakken met energie, was positief en kon de wereld aan—ondanks alle toestanden thuis.

Ooit hoorde ik een non in een interview zeggen: ‘De moeilijkste weg, is de weg naar binnen.’ En ik denk dat ze gelijk had. Naar binnen keren en kijken waar verbeterpunten zitten, is allesbehalve eenvoudig. Toch geloof ik dat als meer mensen dit zouden doen, het medicijngebruik flink zou dalen. Maar dat is misschien een onderwerp voor een andere keer.

Ik was mezelf kwijtgeraakt

Toen ik dieper ging nadenken, zag ik waar het mis was gegaan. Het antwoord was eigenlijk heel simpel: ik was zó bezig geweest met het helpen van anderen, dat ik mezelf was kwijtgeraakt. Ik mediteerde niet meer, sloeg mijn yoga over, vergat mijn dagelijkse voornemen. Kortom: Silvia verdween langzaam naar de achtergrond.

Dom? Misschien. Maar het was er gewoon ingeslopen. In mijn enthousiasme om een nieuwe vaardigheid te leren—iets waar ik niet alleen mezelf, maar ook anderen mee kon helpen—was ik doorgeschoten. De middenweg had natuurlijk gekund, maar ik koos onbewust voor de ander op plek één. Het resultaat: mezelf volledig uit het oog verliezen. En dat is zonde, want nu moet ik weer opkrabbelen en herstellen van iets wat niet nodig was geweest.

Vallen en opstaan

Het blijft dus een proces van vallen en opstaan. Jezelf niet te hard straffen, maar wel bewust zijn van de gevolgen van je keuzes. Want het laatste wat ik wil, is dat ik in een depressieve bui écht mijn zieke man in de steek laat omdat ik het zogenaamd niet meer volhoud. Dat zou pas echt contraproductief zijn.