En dan gebeurt dat wat er niet moet gebeuren als je mantelzorger bent. Eén verkeerde beweging, een verdraaide knie en van het ene op het andere moment ben ik volledig immobiel.

Het is vrijdagavond vlak voor zessen als ik me klaar aan het maken ben voor tennisles. Ik zit op de grond en als ik opsta draai ik tegelijkertijd. Ik heb intussen de buurvrouw aan de telefoon met wie ik samen een paar proeflessen heb genomen bij de tennisvereniging. ‘Ik kom je zo halen’ zegt ze en op dat moment schiet er een pijnsteek door mijn knie en zak ik op de grond.

Ik roep Paul maar hij hoort me niet. Dus bel ik hem. Want hij is beneden en ik boven. Met heel veel moeite en pijn sleept hij zich uit de rolstoel de trap op. Daar zitten we dan. Twee lammen, geen kant kan ik op. Het been doet niks meer.

Mijn schoonouders komen en langzaam schuif ik op mijn billen de trap af, terwijl mijn schoonmoeder mijn been ‘draagt’. Onderaan de trap hebben we Pauls rolstoel neergezet en zo kom ik heel langzaam bij het bed in onze benedenslaapkamer. En daar lig ik vervolgens het hele weekend. Ik kan werkelijk geen kant op, ik kom niet eens bij het toilet. Dus plas ik in een bakje dat Paul dan leeg moet gooien in het toilet. Hij moet me eten brengen en thee en koffie, tandenborstels aanreiken en alles wat er op een dag nodig is.

En dat is al pittig als je zelf gezond bent. Maar als je als chronisch zieke je mantelzorger moet verzorgen, dan heb je al snel je grens bereikt.

Omdat de huisartsenpost niks voor me kan betekenen moet ik wachten tot het maandag is. Dan bel ik om 8uur meteen de huisarts en wordt er een huisbezoek ingepland.

Ik vind het vreselijk om Paul zo te zien. Hij wil me zo graag helpen maar het kost hem zoveel energie. Gelukkig komt er meteen hulp op gang.

Mijn schoonouders komen elke dag en doen boodschappen, maaien het gras, en zwachtelen icepacks om mijn knie.

De overbuurvrouw komt onze koelkast leeghalen en een paar uur later brengt ze maaltijden genoeg voor een dag of vier.

De buurman heeft het verhaal ook gehoord en staat maandagochtend op de stoep: ‘Als je naar het ziekenhuis moet, dan breng ik, zegt hij plompverloren.

Uiteindelijk lijkt het mee te vallen. Flink verdraaid maar niks kapot. Op maandag haalt de buurman krukken voor me en langzaamaan word ik weer wat mobieler en hoeft Paul steeds minder voor me te doen. Alhoewel… heb je wel eens een kopje thee gedragen terwijl je op krukken loopt….