Aangezien we in Nederland dol op challenges zijn en andere gekkigheid, wil ik een oproep doen voor een groot applaus. Voor wie?

Ik heb veel respect voor alle mensen werkzaam in de (mantel)zorg. Dat had ik al, maar sinds de corona uitbraak is dat respect aardig op eenzame hoogte gekomen. Ga er maar aanstaan. Terwijl wij, normale Nederlander, feest vieren omdat we eindelijk een terrasje mogen pakken, laat elders een verpleegster iemand uit een rietje drinken.

Dan heb je nog een groep waar ik heel veel respect voor heb. De doelgroepers. Een groot deel heeft geen idee wat er precies aan de hand is. Zijn niet in staat om het te begrijpen of misschien ook wel, maar kunnen er simpelweg niets mee. Toevallig heb ik zo’n iemand al twee maanden thuis lopen.

Mijn zoon valt onder de groep waar ik veel respect voor heb. Hij heeft wel een beetje in de gaten dat er iets aan de hand is, maar dat het corona heet en het een pandemie is? Nee. Hij denkt eerder dat het een hele lange vakantie is.

Van de een op andere dag viel alles voor hem uit. Geen school, geen therapie, geen bijzondere opvang, geen bezoekjes in zijn favoriete ruimte: de bibliotheek, geen paardrijden. Het laatste gelukkig nu weer wel. Wat overbleef was huis, ouders en wandelen. Zelfs de supermarkt werd taboe.

Leg dat maar eens uit aan iemand die net begrijpt waarom je schoenen aan moet doen wanneer je naar buiten gaat. Of dat je hem met pijn en moeite leert om hand voor de mond te houden als je hoest en dat nu opeens in je elleboog moet. Niet te doen. Hij is niet de enige.

Een heel land vol, wat zeg ik, een hele wereld vol doelgroepers heeft vaag tot geen idee wat er nu precies aan de hand is, en moeten zich er doorheen slaan. Gelukkig met hulp van degene die ik op eenzame hoogte heb staan. Ik besef me maar al te goed dat we het in Nederland op gebied van zorg niet eens zo slecht hebben. Kijk bijvoorbeeld naar de Verenigde Staten. Niet eens een derde wereldland, maar ik moet er niet aan denken daar onder modaal te moeten leven.

Laatst liep ik met junior door een natuurgebied. Alleen wij en de vogels. Heerlijk! Even geen gekkigheid van de wereld om ons heen. Mijn zoon kwam naast mij lopen en glimlachte. Hij gaf mij een klopje op mijn schouder. Je hebt het goed gedaan pap, leek hij te zeggen.

Nee, jongen, dacht ik. Jij doet het goed! Net als al die anderen die in hetzelfde schuitje zitten als jou. Voor deze helden, zij die noodgedwongen nog meer op hun bord krijgen,wil ik een applaus!