‘Hey meneer Koen! Je rug of je nek deze keer?’ Zo word ik ontvangen door de fysiotherapeut die mijn zwakke plekken kent; ook als ik twee jaar niet ben geweest. Deze keer is het mijn rug die uit de band springt door een ongebruikelijk standje. Dat komt er van als je zo nodig folie achter de radiotoren wil plakken. Met gepast geweld worden onwillige onderdelen losgewrikt en weer in het gareel geplaatst.

De specialist

Helaas moet ik dus een bijeenkomst afzeggen over Financieel Ouder Worden. Via een andere route kijk ik digitaal naar een presentatie over Levenstestament. Met twee onderdelen: Financieel en Medisch. Super actueel voor ons gezin. Het medische deel (lees: Mantelzorgzaken) is zo’n beetje klaar; verbeterd door de inbreng van onze kinderen. De tips van de financieel specialist helpen me de goede kant op.

De collega

Een feestje voor een oud-collega die 40 jaar in dienst is, moet ik helaas ook laten schieten. Als corona niet weer roet in het eten gooit, is de kerstlunch een goede herkansing.

De collectant

Uitgerekend déze week zou ik collecteren. Iets wat ik eigenlijk nooit doe. Maar de vraag kwam van het Leger des Heils.  Na de helft van mijn wijkje gedaan te hebben, moet ik afhaken. Gelukkig heb ik veel trouwe volgers, toch?

De interieurverzorgster

Die stuurt juist in dezelfde week een berichtje dat ze verhinderd is door familieomstandigheden. Alle begrip en gelukkig weet ze niks van die rug. Ik verdeel wat noodzakelijke klusjes over de dag; zo kniel ik voor de wasmachine en de droger. Terwijl die hun werk doen, hijs ik me overeind aan de beugels die ik ooit voor mijn vrouw heb laten aanbrengen. Lekker laten zitten. Iets wat afgeschreven is, kan dus toch functioneel zijn… Weer wat geleerd.

De vriend

‘Of ik een avondje over heb.’ Jawel, maar… Ik besluit het erop te wagen. Voorzichtig de fiets op. De auto is nu geen alternatief. Tien minuten later stap ik af als in een vertraagde film. Ter plekke is het stilzitten, bijkletsen en laten bedienen.

De mantelzorger

Dat is een lastige. Het zou niet gek zijn om nu het netwerk te activeren. Zo heb ik het toch opgeschreven in dat zorgdocument: ‘Wat als ik tijdelijk uitval?’ De eerste uitvlucht heb ik al paraat. Ik moet in beweging blijven. Daarmee maskeer ik mijn moeite om iets uit handen te geven…  Ik doe er wat langer over maar het gaat. En ondertussen neemt de creativiteit toe; op een koude dag kom ik op blote voeten beneden. Mijn vrouw brengt uitkomst: ik ga tegenover haar zitten, leg voet voor voet op haar rolstoel en het lukt haar om mij m’n sokken aan te doen. Niet de lamme leidt de blinde, maar de hand de voet.

De Sint

Dat móet doorgaan… Mijn ergonomische bureaustoel laat toe dat ik wat gedichtjes voor Sinterklaas op papier krijg. En als ik niet ga, kan mijn vrouw ook niet… Met wat pijnstillers op zak voorkomen we een teleurstelling voor de (klein-)kinderen en voor ons.

En zo passeert een bewogen week met rare bewegingen. Maandag weer naar de peut. Nieuw week, nieuwe kansen.