Dit is de dag nadat onze dochter Anna met een ernstig meervoudige beperking, door een ambulance naar het ziekenhuis werd gereden. Ze was niet wakker geworden in het logeerhuis waar ze op dat moment verbleef. Ze verkeerde in een rare apathische toestand en af en toe gleed ze buiten bewustzijn.

Epilepsie. Dat zeiden ze in het ziekenhuis. Een uitgebreider onderzoek naar Epilepsie zal op een later moment volgen. En toen mochten we gaan. Zo snel het gebeurde, zo snel stonden we weer buiten. Al waren er ondertussen toch zes uren voorbij getikt. Waar die gebleven zijn? Geen idee.

Je staat nog steeds ‘aan’

En dan is er altijd een dag nadat.. De Libelle heeft zelfs een rubriek “de dag nadat” opgenomen in hun magazine, waarin mensen een dag na een aangrijpende of ontroerende gebeurtenis vertellen hoe het gaat.

Op deze dagen ben je vaak rusteloos, uitgeput en tegelijkertijd nog een beetje opgefokt. Je staat nog steeds ‘aan’. Als ik even incheck in mijn lijf om te scannen wat ik nu precies voel, hoor ik het alom bekende oorsuizen. Mijn hart bonkt af en toe een extra slag en ik voel een zeurende pijn in mijn benen. Bijzonder hoe emotionele belasting ook lichamelijk voelbaar is.

We gaan Anna verliezen

Flarden van een dag eerder schieten door mijn hoofd. Via Whatsapp videobellen zagen we hoe Anna er laveloos bij lag en niet veel later werd meegenomen door een ambulance. Wij verbleven elders. Pas veel later konden we haar voelen, aanraken en ruiken.

Er gingen gedachten door ons hoofd als: Anna komt eruit als een kasplantje. En zelfs: We gaan Anna verliezen zonder dat we haar vast kunnen houden.

Maar dat gebeurde allemaal niet.

Emotionele topsport

‘Lekker rustig aan doen vandaag’ jubelde een vriendin vanmorgen aan de telefoon. Ze was net zo opgelucht als ik dat Anna vanmorgen gewoon thuis wakker werd zonder rare fratsen. Maar echt lekker rustig aan doen? Dat lukt gewoon niet op de-dag-nadat-dagen.

Dat komt door de emotionele topsport die je als ouders van een bijzonder kind soms moet leveren. Dat moet je eerst afbouwen. Net als een topsporter. Inmiddels weet ik dat een stukje schrijven mij helpt om emoties te doorleven en adrenaline af te bouwen. Wandelen werkt trouwens ook heel goed. Maar omdat het vandaag regent, klap ik mijn laptop open.

Ik kijk even opzij, Anna zit naast me en kijkt onafgebroken naar haar IPad. Ik wissel mijn blik van haar naar mijn laptop en terug naar haar. Laat ze iets geks zien? Had ze die vlekjes gisteren ook? Schokte ze altijd al zo met haar handen? Zal ik gaan Googelen op Epilepsie?

Morgen ben ik er weer

Achter Anna staat de vaatwasser gapend open. De bovenkant is leeggeruimd. De onderste lade en bestekbak moet ik nog uitpakken. Voor me liggen drie slordig opgevouwen T-shirtjes. Eigenlijk moet ik ze strijken. De rest van de was ligt op een hoopje op de tafel, net als de ontbijtborden en kruimels van vanmorgen. Er zit een dikke koffiekring op de zorgbeschrijving van één van onze zorgverleners. ‘Oja, die moet ik nog inscannen en vesturen. Of nee, ik moet iets met het nieuwe pgb-portaal.’ Mompel ik hardop. Honderd-en-één-dingen waar ik op de dag nadat aan begonnen ben. Niets afgemaakt. Het resultaat van rusteloosheid en uitputting.

Ik klap de laptop dicht. ‘Kom An, we gaan toch even naar buiten. Even een stukkie wandelen.’ Anna reageert niet. De telefoon gaat. Ik laat ‘m gaan. Ik ben er niet. Ik check even uit. De dag-nadat-dag is bijna voorbij. Morgen ben ik er weer!