‘Het regent weerrecords in 2023.’  Een leuke kop boven een artikel in de krant. Te veel water in januari, te droog in juni en op 5 juli een windsnelheid van 146 km per uur.

Wij wonen zo’n 3 meter onder de zeespiegel van vandaag. Het kan erger. En toch. Ons wijkje staat onder aan een dijk waarop een vaart loopt, zo’n 2 meter hoger dan onze begane grond. De dijk is na lang aandringen versterkt. Daarvoor stonden mijn tuinplanten in een soort moeras. Héél biodivers.

Maar die hoosbuien, die stromen de dijk af, over het tuinpad naar de drempelloze achterdeur. Wel met een afvoergoot ervoor die werkt zolang de afvoersystemen niet gehackt worden.

Leuk zo’n aangepaste woning met tuin; mijn vrouw geniet er gelukkig van. Ze wil niet eens verhuizen. Haar leus is: ‘kom ik om dan kom ik om.’ Ze heeft niet veel keus. Zowel het bed in de huiskamer als de elektrische rolstoel zitten vol elektronica en niet-waterbestendige chips.

Als oud- onderzoeker kan ik me er moeilijk bij neerleggen. Inmiddels weet ik dat mijn inbreng in het grote geheel beperkt is, maar op microniveau probeer ik maar wat. Wat is mantelzorger toch een veelzijdig beroep.

Hoog water

Het was vreemd. Schimmel op de binnenmuur tijdens het droogterecord. Gelijktijdig waren we met een aantal buren over vloerisolatie bezig. De installateur meldde al snel hoog water in de kruipruimtes. Dus overleg met de gemeente. Niet met de Wmo, maar “net zo efficiënt”. Uiteindelijk mochten we de drainage opsporen op gemeentegrond en laten doorspuiten voor eigen rekening. Ondertussen stond het water in m’n laarzen bij het wegenpompen van vele kubieke meters water.

Nog meer nattigheid

De vloerenman kon aan de gang. Maar hij kwam al snel naar boven met foto’s van een gescheurde maar nog niet lekkende afvoer en druppeltjes op een andere plek. Allemaal het gevolg van fouten bij de installatie van een aangepaste keuken heel lang geleden.

En nog meer nare nattigheid

In dezelfde periode doet zich een totaal ander vochtprobleem voor.  Mijn vrouw heeft al jaren een kunstmatige vochtafvoer. De uroloog was er eerst niet voor, maar we hebben erom gesmeekt, haast afgedwongen. Omdat ons (sociale) leven tot onder het minimum was gedaald. Tot nu toe zijn we blij met deze ingreep. De bijwerkingen moeten we voor lief nemen.

Maar nu: we  gebruiken al jaren dezelfde opvangzakken maar die hebben één nadeel gekregen: De afsluiter lekt. Of breekt gewoon spontaan af. Wat er dan gebeurt, laat zich raden. Thuis al erg genoeg, maar in de auto of zoals pas op een feestje… Ronduit gênant.

En nee, het was geen pechbatch. En ja, de leveranciers en de fabrikant denken mee maar zijn zich van geen kwaad bewust. De aangeboden alternatieven zijn we aan het testen. De uroloog kan helaas niet veel doen. Die heeft toevallig een contract met een andere leverancier dan wij. ‘U weet wel, de macht van de zorgverzekering.’ Ja, ik weet het.

Ik hoop op een droge vakantie voor mevrouw Helder. Dat haar zicht maar niet mag vertroebelen door mijn natte boel.