Misschien is het alleen die van mij hoor, maar vinden jullie mannen ook zo eigenwijs? Ik weet niet wat het is. Het beter (denken te) weten? Vinden dat het allemaal wel meevalt? Niet toe willen geven dat het soms gewoon even niet meer gaat? Toen mijn lief zijn hartinfarct kreeg was hij zo eigenwijs dat hij dacht dat ‘even gaan liggen’ wel zou helpen. Ik ben gelukkig doortastend en dat redde uiteindelijk zijn leven. Je zou denken dat hij zijn lesje wel geleerd had, maar nee. Hetzelfde gebeurde bij zijn tweede infarct. En zo kan ik nog wel een aantal voorbeelden noemen. Maar dat doe ik niet, want hij leest dit ook.

Knie

Maar laatst verbaasde hij me toch. Hij heeft al tijden enorm veel last van zijn knie. En zijn kuit. De knie van het ene been en de kuit van het andere been. Om het makkelijk te maken. Hij loopt bij een orthopeed en een vaatchirurg en hij heeft laatst groen licht gekregen van de cardioloog en de longarts om het traject in de gaan voor een nieuwe knie. Maar voor nu moeten we dus nog even roeien met de riemen die we hebben. Lopen met de benen die we hebben. Alleen, hoe doe je dat als de kleinkinderen een dagje naar een pretpak willen?

Rolstoel

Voor mij was het helder, dan pakken we een rolstoel. Waarom zou je het jezelf nog moeilijker maken dan je het al hebt. Maar nee. De dag in Drievliet bracht hij strompelend door en hij moest dagen bijkomen. Hoe bedoel je eigenwijs. Ik snap natuurlijk heel goed dat het een enorme stap is, zo’n eerste keer. Maar waarom eigenlijk? Gelukkig zag hij in dat het voor een gezellige dag uit misschien toch beter was om eens niet zo eigenwijs te zijn. Dus toen wij met de kleinkinderen een dagje naar Avifauna gingen pakte hij zo waar een ‘slecht ter been stoel’, zoals ze daar heten. Muntje er in en gaan!

Trots

Ik was trots op hem dat hij eindelijk inzag dat dit beter was. Het park was goed begaanbaar en af en toe uit de stoel was ook geen probleem. De kleinkinderen vonden het allemaal heel interessant. Om de beurt bij opa op schoot (ja joh, oma duwt wel) en als ik even niet oplette dan zaten ze samen in de stoel en liep opa er achter. De dag was een groot succes, mijn lief was aan het eind van de dag lang zo moe niet als anders en de pijn achteraf was natuurlijk ook veel minder. Dus vanaf nu zou het hele onderwerp rolstoel geen bezwaar meer opleveren. Zou je denken. Mis. Toen we naar Duinrell gingen en ze bij de ingang ietwat moeilijk deden over borg, ID en reserveren riep hij maar al te graag dat hij het wel zonder zou doen. Zucht. Dat belooft nog wat voor het herstel straks na zijn operatie. Wordt vervolgd!