Ik stap de lift uit en in de centrale hal kom ik een buurvrouw tegen. Ik heb heel veel buren, want ik woon in een woontoren met 32 verdiepingen, 6 appartementen per verdieping. De vrouw in kwestie is altijd vriendelijk en in voor een praatje. Het komt me natuurlijk niet altijd uit, maar deze keer kan het wel even. Ze vraagt eigenlijk gelijk al hoe het met m’n man gaat, want ze ziet ‘m nooit meer. Dat kan natuurlijk, soms zie je mensen weken niet, je loopt elkaar makkelijk mis. Maar dat ze zich zorgen maakt vind ik lief. Ik antwoord dat het zo z’n gangetje gaat. Naar omstandigheden goed. Er speelt natuurlijk van alles, maar je gaat ook niet het hele medische dossier van je lief staan bespreken.

Zo gaat het wel vaker. Mensen tonen gelukkig nog belangstelling, ook al hoor je vaak dat iedereen het druk heeft en langs elkaar heen leeft. Zo ervaar ik het in ieder geval niet.

Mensen vragen tegenwoordig ook regelmatig hoe het met m’n moeder gaat. Online, bij de supermarkt… men leeft mee. Dat doet me goed, zeker nu het weer wat slechter met haar gaat. Zo hoort het eigenlijk ook, toch? Een beetje omkijken naar elkaar.

Sterk

Maar toch. Toch zou ik ook wel eens willen dat ze vragen hoe het met MIJ gaat. Ik hoor vaak dat ik een sterke vrouw ben. En ja, ik geloof ook wel dat ik dat ben. Inmiddels. Er is me een boel overkomen, vooral de afgelopen jaren en dan kun je eigenlijk alleen maar sterk zijn. Wat is het alternatief? Je moet toch door. Maar jezelf helemaal wegcijferen is ook geen optie. En soms is het fijn om even over jezelf te praten. Hoe je dingen ervaart. Hoe je bepaalde gebeurtenissen verwerkt. En hoe je het leven leeft met alle uitdagingen die op je pad komen. Dat doe je natuurlijk niet even in de hal, maar de vraag op zich zou al fijn zijn. Want IK doe er ook nog toe.

Tranen

Ik kan me een gesprek in het ziekenhuis herinneren. Mijn lief en ik waren bij de intake voor de hartrevalidatie die hij ging volgen na zijn eerste zware hartinfarct. Het was allemaal nog vers. We zaten eigenlijk nog in de achtbaan die volgt na zo’n gebeurtenis.

De verpleegkundige wilde precies weten wat er was gebeurd en hoe het nu ging. Mijn man vertelde over de weken in het ziekenhuis, over het dotteren, de hele lading stents die was geplaatst en hoe hij nu langzaam weer aan het opkrabbelen was. Ze was een en al oor en typte af en toe wat in zijn dossier op d’r computer.

Maar opeens keek ze mij aan. En ze vroeg hoe gaat het nu met u?
De vraag overviel me en ik schoot vol. Ik denk achteraf dat alle emoties van de afgelopen periode er op dat moment uitkwamen of zo… ik vond het best gênant. Maar ze bleef me aankijken en ik herpakte me. Ik vertelde haar dat ik de hele gebeurtenis ook nog steeds aan het verwerken was. Ik liep eerlijk gezegd met de stress in m’n lijf. Ik kwam met het simpele voorbeeld dat ik ‘s avonds, voor het slapen, nog steeds m’n kleding netjes op de stoel naast het bed legde, in plaats van in de wasmand. Zo kon ik, mocht het weer mis gaan, gelijk in m’n kleding schieten. Niet alleen mijn lief zat nog in de overlevingsmodus, ik ook.

Ze begreep het volledig, kwam met voorbeelden uit verhalen die anderen haar hadden verteld en verzekerde me ook dat het op den duur vanzelf zou slijten.

Ik vond dit zo ontzettend fijn. Even die aandacht voor de partner. Even laten voelen dat het niet alleen maar om de patiënt draait, maar ook om de mensen die er omheen staan.

Menselijk

Ik moet er wel bij vertellen dat ik een emotioneel mens ben. Een Hoogsensitief Persoon. De tranen zitten bij mij sowieso hoog. Ik zeg altijd dat ik emotioneel incontinent ben… ik jank al bij de tv commercial van de Merci chocolade. Of bij een mooi liedje. Maar ik denk dat zelfs de zogenaamde ijskonijnen wel eens behoefte hebben aan de vraag: ‘hoe gaat het nu met JOU?’

Als mantelzorger ben je er voor een ander, voor iemand die jou nodig heeft. Iemand die het misschien wel heel moeilijk heeft. Maar mantelzorgers zijn ook maar ‘gewoon mensen’. Misschien heel sterk. Sterk geworden, omdat ze geen andere keus hadden. En ze doen het allemaal met liefde. Maar wat is het fijn om af en toe eens even alles van je af te praten. Of te schrijven. Voel je dan niet bezwaard. Als er iemand is die een luisterend oor voor jou en jouw situatie heeft, maak daar dan gewoon lekker gebruik van. Je bent niet aan het klagen. Je mag even die aandacht voor jezelf pakken. Ik weet zeker dat je je daarna een stuk beter voelt. Het lucht op. En zo kun je er weer helemaal zijn voor de zorgvrager. Doen hoor!