Mijn zoon reikt zijn boek naar mij. Hij zit op de grond, terwijl ik aan tafel zit voor mijn ontbijt. Ik schuif mijn bord opzij. Mijn ontbijt kan wachten, hij niet. De momenten dat hij naar mij toekomt om te spelen neem ik gretig aan. Het reiken is zijn manier van communiceren. Signalen die je over het hoofd ziet als je wacht op woorden. Op woorden die niet komen.

Al elf jaar spreekt mijn zoon geen woord. Ook al zou ik dit graag willen, ik weet dat de gesprekken er met hem nooit zullen zijn.

Woorden zijn ingeruild voor geluiden, mimiek, gebaren, voorwerpen, foto’s en pictogrammen. Hij vindt ook zijn eigen manier van communiceren. Vooral als hij vindt dat hij te lang moet wachten. Dan gooit hij met zijn bril of duwt het werkblad van zijn kinderstoel hard opzij. Als ik goed oplet ben ik hem voor. De foto van ‘spelen’ als verwijzer is beter voor zijn bril.

Spreken zonder woorden

Spreken zonder woorden komt voor bij een hele grote groep kinderen en volwassenen met een verstandelijke beperking. In deze tijd van de coronapandemie voor ouders/verzorgers en begeleiders op zorg- en wooninstellingen een enorme opgave om de coronamaatregelen uit te leggen. De lockdown is weer met drie weken verlengd. Nog eens drie weken geen knuffel, afstand houden, mondkapjes op, beperkte bezoekregels, minder dagbesteding en activiteiten. Geen reactie op hun signalen, geeft hen het gevoel niet begrepen te worden. Dit kan leiden tot gedragsproblemen.

Vaccinaties

Gelukkig dat de groep verstandelijk gehandicapten en zorgmedewerkers in zorg- en wooninstellingen als een van de eersten een vaccinatie krijgen. Dit biedt ruimte om maatregelen voor deze doelgroep enigszins te versoepelen. Voor hen enorm belangrijk dat zij niet hoeven te wachten. Want hoe leg je tijd uit als je, zoals mijn zoon, in het moment leeft.

Ik hoop nu dat ouders die tevens verzorgers zijn van hun gehandicapte kind thuis, niet lang op hun vaccinaties hoeven te wachten.