Mam kijkt me met van blijdschap glanzende ogen aan. Ze ziet er weer verzorgd uit met haar knalrode nagellak en groene trui. Wat is het fijn om bij haar te zijn. Nu wel. Het is anders geweest. Vermoeiender. Pijnlijker. Maar het zijn fasen.

We genieten van het moment. Mam leest de titels op de kaft van de Televizier die naast haar op de bank ligt: ‘Jan Smit wil winnen.’ Mam was fan van Jan. ‘Wat wil hij winnen mam?’ ‘The Voice of Holland,’ leest ze. Waarom zou hij dat willen winnen?’ vraag ik om haar reactie uit te lokken. ‘Omdat hij weet dat sommige mensen daar heel blij van worden,’ zegt ze zonder aarzeling.

‘Bonny verliet haar man voor een vrouw,’ leest ze verder. ‘Na zeven jaar huwelijk werd Bonny verliefd op een vrouw.’ Ze vindt het vanzelfsprekend. ‘Mannen worden toch ook verliefd op zichzelf?’ zegt ze.

Ik geniet van de manier waarop ze zich uitdrukt. Het klopt net niet maar toch weer wel.

Ze stopt het tijdschrift rechtop in de gleuf tussen het kussen en de armsteun van de bank. Dan valt haar oog op de chocoladestukjes die ik voor haar heb neergelegd. Sabbelend verpakt ze een restant van de chocola zorgvuldig in de aluminiumfolie, maar niet voordat ze enkele minuscule, gemorste stukjes bij elkaar heeft geveegd. Ze drukt ze tegen haar vinger en stopt ze in haar mond.

Het eerder verguisde tijdschrift wordt weer opgepakt: ‘Bonny verliet haar man voor een vrouw,’ leest ze verbaasd. Om Bonny even een moment met haar nieuwe vrouw te gunnen vraag ik: ‘Hoe vind je mijn nieuwe zwarte mondkapje?’ ‘Mooi hoor.’ ‘Ook al zie je niets van mijn neus en mond? ‘Daar kan ik me wel wat bij voorstellen,’ antwoord mam onbewogen. Ze is niet voor een gat te vangen.

‘Mijn moeder houdt meer van mijn zus’

De Televizier blijft lonken: ‘Mijn moeder houdt meer van mijn zus dan van mij,’ leest ze en kijkt me aan: ‘Heb jij dat ook?’ ‘Nee hoor, dat is nooit in me opgekomen.’ ‘Bij mij ook niet,’ zegt ze stellig.

Ze is nu bijna onderaan de pagina: ‘Asperges met vis, een verrassende combi.’ Ze trekt een zuur gezicht: ‘Brrr, ik moet er niet aan denken. Dat is voor mij geen combi hoor.’ Ook hier zijn we het volmondig over eens.

Korte tijd staren we rustig voor ons uit. Het voelt vredig en woorden zijn niet nodig. Een voor mij onbekende verzorgende met donker, krullend haar klopt aan en geeft mam een kartonnen bakje met rode druifjes, stukjes appel en een wit plastic lepeltje. Mam houdt me het bakje uitnodigend voor. Ik krijg een druifje.

‘Hé, zegt ze, ‘hier staat: ‘Jan Smit wil winnen.’

Wat mij betreft heeft hij nu gewonnen.