Het is meivakantie en we staan weer op de camping midden in het bos. Terwijl ik koffie zet in de ijskoude voortent, hoor ik Anna binnen in de warme caravan lachen. Een heerlijk geluid. Ze geniet en wordt zichtbaar opener en alerter van het leven op de paar vierkante meter in de caravan en het vele buiten zijn.

Kamperen met een kind met een beperking is niet vanzelfsprekend. Maar het lukt ons nog steeds gelukkig. En ieder jaar verbaas ik me opnieuw over hoe we het doen. Niet moeiteloos, zeker niet. Maar het lukt.

We improviseren veel. En er moet van alles mee: aangepaste fiets, rolstoel, incontinentiemateriaal en een douchebrancard. Nou ja, een opklapbare massagetafel die we onder de douche zetten of in het sanitair tentje. Maar het werkt.

Leven in plaats van overleven

Op vakantie draait alles om mogelijkheden. Thuis leven we in agenda’s en zorgroosters, altijd in de greep van tijd en afspraken. Tijdens het kamperen hebben we het gevoel veel meer te leven in plaats van te overleven. We bepalen zelf wanneer we opstaan, eten, wandelen. Al gaat het wel helemaal in het vaste ritme van Anna.

We laten de zorg niet achter – die reist vanzelf met ons mee – maar we zorgen ervoor dat we ‘aan’ staan, zonder dat het voortdurend als belastend voelt. Dat vraagt afstemming, creativiteit en het vermogen om het gewone bijzonder te maken.

Alledaagse dingen

We doen dat door Anna te betrekken bij de eenvoudige, alledaagse dingen van het kampeerleven. Samen afwassen, even een boodschapje doen bij het kleine campingwinkeltje, een wandeling over het terrein. We koken samen op het campingstel, waarbij Anna af en toe iets proeft. Zelfs iets kleins als het föhnen van mijn haar in het toiletgebouw wordt een moment van contact en plezier: warme lucht langs haar gezicht, een kort spel met prikkels waar ze van ontspant en lacht.

Door haar deel te laten zijn van deze gewone handelingen, blijft de zorg verweven met ons gezinsleven zonder dat het alles overheerst.

Fysieke uitdaging

En natuurlijk zijn hier ook dagen dat ik het zwaar vind. Kamperen met zorg is een fysieke uitdaging. Alles wat vanzelf gaat bij anderen, vraagt bij ons voorbereiding, overleg, aanpassingen. En als het regent, is het helemaal behelpen.

Want hier, op deze beperkte vierkante meters van onze caravan, met uitzicht op bomen en het geluid van vogels op de achtergrond, ervaar ik iets belangrijks:  we zijn nog steeds een gezin dat samen op pad kan. Niet omdat het eenvoudig is, maar omdat we telkens opnieuw de keuze maken om het mogelijk te maken.

Gevoel van rijkdom

Ik besef ook dat dit niet vanzelfsprekend is, en dat het in de toekomst wellicht niet altijd meer haalbaar zal zijn. Anna wordt ouder, zwaarder. Haar zorgvraag verandert mee. Ook wij merken dat onze fysieke belastbaarheid afneemt. Elke vakantie vraagt meer voorbereiding, meer aanpassing, meer energie. Maar voorlopig lukt het nog. En dat is voldoende.

Juist omdat het niet vanzelf gaat, realiseer ik me ieder jaar opnieuw hoe waardevol dit is. Deze vakanties herinneren me eraan wat voor ons werkelijk telt: samen kunnen zijn, ondanks de uitdagingen. Dat geeft ons een gevoel van rijkdom. Niet omdat alles soepel verloopt, maar omdat we blijven zoeken naar manieren om het mogelijk te maken, samen.