Binnenkort heb ik mijn tweede vaccinatie. Ik hoor de reacties al: Waarom zij wel en ik nog niet? ‘Ik sta voor de klas met leerlingen om mij heen.’ ‘Ik help mijn zieke buurvrouw en kan niet naar haar toe.’ De meest voorkomende aan mijn adres is. ‘Waarom jij wel en je man niet?’, ‘Jullie zorgen toch beide voor jullie zoon?’ Bij mijn uitleg over geregistreerd PGB zorgverlener versus mantelzorger raken ze al snel de draad kwijt en beginnen ze over een ander onderwerp.

Een troost voor allen die de vaccinatie nog moeten krijgen. Ook ik moet mij aan de coronaregels houden. Alleen ik ben al lang blij dat ik door mijn vaccinatie minder bron van besmetting ben als ik weer eens in het ziekenhuis loop voor een controle van mijn zoon. Of als een therapeut voor behandeling of een adviseur van een hulpmiddel thuis komt. En ik minder kans heb mijn zoon te besmetten die dagelijks per taxi naar zijn dagbesteding, vol kwetsbare kinderen, gaat.

Hoe gaat het bij nog meer versoepelingen?

De terrassen zitten weer vol, de dierentuinen en pretparken ontvangen weer publiek. Langzaam komt alles op gang. Ik moet daar nog wel aan wennen en  maak mij daar ook wat zorgen over. Hoe gaat het zo meteen als er nog meer versoepelingen komen? Ik ben dan wel gevaccineerd, maar mijn zoon van elf niet. En blijven mensen die gevaccineerd zijn zich aan de regels houden: blijven ze thuis bij klachten, laten ze zich testen?

Ga ik überhaupt met mijn zoon nog wel naar een terras? Blijf ik met hem bij de eerste verjaardag met een woonkamer vol toch maar thuis? De dagbesteding van mijn zoon wacht niet voor niets met versoepelingen totdat duidelijk is wat deze doen met de coronabesmettingen. Ouders mogen nog niet naar binnen, de activiteiten vinden alleen plaats op de groep en nog niet alle therapieën zijn volledig opgestart.

Ik kijk uit naar mijn tweede vaccinatie en die voor alle anderen. Niet alleen vanwege de vrijheid. Maar omdat ik hoop dat ik de twaalfde verjaardag van mijn zoon veilig kan vieren. Zowel thuis als op zijn dagbesteding.