We hebben een toko om de hoek. Elke zaterdag heeft deze versgebakken maiskoeken. Dat is deze vader en zijn zoon ook niet ontgaan.

Bijna elke zaterdag geven wij trouw een deel van mijn loon af voor een paar heerlijke maiskoeken.

Omdat Tygo niet elke zaterdag bij mij is, hij heeft immers ook een moeder waar hij zijn puustenkop moet laten zien, kom ik ook wel eens alleen in de toko.

De verkoopster, een klein Indisch vrouwtje, kijkt dan meteen links en rechts naast me.

‘Dag meneer, bent u alleen?’

‘Hoi, ja, ik ben alleen.’

‘Dus geen maiskoek?’

‘Zeker wel!’

Haar man komt binnen. Een Nederlander die twee keer zo groot als zijn vrouw is.

‘Hee, ben je er weer? Waar is die lange?’

‘Hij heeft school en is bij zijn moeder.’

‘Ah, jammer, geen maiskoek dus?’

‘Jawel. Wel maiskoek!.’

Bovenstaande conversatie is bijna altijd als ik daar alleen ben. Het klinkt heel stom misschien, maar ik word er blij van dat ze dit keer op keer vragen. Ze zien namelijk mijn zoon. Ik bedoel ZIEN.

Wanneer hij er is, praten zo ook met hem en niet via mij met hem. Dat soort kleine dingen.

Van de week ging ik naar de visboer om de hoek.

‘Hoi! Portie kibbeling? Is je zoon er niet?’

‘Ja lekker, met ravigotesaus en nee hij is er vandaag niet.’

‘Oh… wil je dan dit zakje snoep aan hem geven? Had ik bewaard voor hem.’

Dat soort kleine dingen.