Er heerst corona op de afdeling. Een verzorgende blijkt positief te zijn en vier bewoners hebben corona gekregen, waaronder mam. We mogen – in tegenstelling tot bij de eerste corona golf in het tehuis – ‘gewoon’ op bezoek blijven komen. Gewoon houdt in: mondkapje, schort met lange mouwen, haarnetje, kap of bril, handschoenen en een plasticje voor de schoenen. Beschermingsmateriaal op de kamer laten, in de daarvoor bestemde bak. Geen touwtjes of andere delen naar buiten laten hangen. Bril reinigen met desinfectiemiddel. Maria en ik durven het aan. Maar wel om beurten.

Delier

Ik tref mam aan in bed, zonder gebit, zonder bril en in de war. ‘Ik snap het niet,’ is haar voornaamste tekst die middag.

Ze klinkt wanhopig. Angstig. Dat raakt me diep. Mam heeft lichte verhoging en hoest. Ze drinkt te weinig en Maria en ik spreken via de app af om mams vochtinname onze voornaamste missie te maken. We gaan voor water, kruidenthee, geconcentreerde grapefruitsap, verse smoothie en kharda: een Indiaas huismiddeltje om het immuunsysteem te boosten, bestaande uit gemalen verse gember, geelwortel, citroen, zwarte peper, kaneel, water en honing.

Ik sleep nog gewijde as en gewijd water aan. Dat geeft mij een goed gevoel. We malen in overleg met de arts paracetamol in een vijzel en geven haar dat in kleine plastic medicijnbekertjes. Ze slikt het. Gelukkig. Het helpt tegen de onrust. Onze homeopathische vriend schrijft o.a. Arsenicum Album C30 voor.

Een kwestie van dagen?

Mam heeft altijd zo goed voor ons gezorgd als we ziek waren; dat willen wij ook voor haar doen. Ze drinkt druppelsgewijs en een half glas kost meer dan twee uur. De risico’s van de combinatie lang liggen en uitdrogen zijn talrijk en ernstig, zo legt de huisarts me uit. Hij ziet het na enkele dagen somber in. ‘Als ze niet minimaal een liter gaat drinken, dan is het een kwestie van dagen,’ zegt hij.

Een excuus om te gaan

Inmiddels zijn acht bewoners en drie verzorgenden ondanks vaccinaties ziek. Er is personeelstekort door quarantaine. Het resterende personeel is overbelast.

De extreme aandacht die mam nodig heeft, kunnen zij niet bieden en ze zijn blij met onze hulp. Zonder onze voortdurende zorg had mam wellicht, net als de drie bewoners die inmiddels zijn gestorven, ook het traject van uitdrogen, longontsteking of delier en morfine doorgelopen.

We hebben haar iets langer in leven weten te houden maar voor hoe lang? Elke infectie kan voor het broze lichaam van een Alzheimer patiënt een excuus zijn om te mogen gaan. Hoewel mam maar twee dagen lichte koorts heeft gehad, is het mogelijk dat ze geestelijk achteruit gaat en daardoor in de laatste fase van Alzheimer belandt en alsnog overlijdt.

Maar het uitstel geeft ons meer tijd om aan een naderend afscheid de wennen. Zoals we bij pap hebben ervaren, is dat een zegen.

Coronavrij-zweetvrij

Na twee weken intensieve zorg, verdriet, angst en hoop lees ik in de gezinsapp dat mam vandaag weer naar de zitkamer is gebracht, de afdeling coronavrij is verklaard en dat de beschermingsmaterialen zijn afgeschaft. Wat een opluchting. En over zweetvrij op bezoek hoor je mij niet klagen.