Het is 5 mei als ik de eerste gedachtekronkels voor een nieuwe blog probeer te ordenen. Ik heb net de vlag opgehangen. Gisteren mocht onze oudste kleindochter met de scouting herdenkingskransen aangeven. Misschien moet ik de vluchtelingen uit Verweggistan en Oekraïne in ons dorp uitleggen hoe dat zit. Dat mijn vijf-mei-vlag niet met hun leed maar met mijn vrijheid te maken heeft. En dat ik me er ongemakkelijk bij voel.

Veilig

In een lange rij wordt een oude vrouw, opgevouwen in een winkelwagentje, over een hobbelend pad voortgeduwd dat vluchtroute heet. De camera zoemt uit naar de zwarte horizon die verraderlijk en te dichtbij is.

Ik had ook in die rij kunnen lopen. Met mijn vrouw naast mij in haar elektrische rolstoel die alleen vooruit wil als ik de accu elke dag die volgt weer ergens kan opladen. En hoewel het gevaarte er robuust uitziet en mijn vrouw eerder te licht dan te zwaar is: We hebben ervaren dat een beetje sneeuw, wat opgewaaid strandzand of een mooi kiezelpad op een begraafplaats ons niet op de bestemming brengt.

Een schuilkelder zonder lift is geen alternatief. Dan ben ik mantelzorger af. Maar voorlopig waan ik me veilig.

Natuurlijk kunnen we ook vluchten met onze rolstoelauto. Zo niet vorige week. De motor sloeg af, de auto kon ik net een parkeerplaats opduwen. De monteur was er snel om de benzineleiding weer aan de tank vast te maken. ‘Nog nooit meegemaakt’ zei de monteur ‘en wel straks tanken…’ Mijn vrouw zat veilig thuis. Gevaar geweken, dat had heel anders kunnen gaan.

Genieten

Onlangs moest ik nog een tijdslot reserveren bij een pretpark voor een uitje met de jongste  kleindochter. Om vervolgens op elkaar gepakt tussen vervaagde anderhalve-meter-strepen aan te schuiven in de rij – voor iets heel engs waar ik m’n grenzen tot mijn en haar verbazing verleg. Ik zie en hoor mensen waarvan ik me inbeeld dat ze uit Oekraïne of een ander erg land komen, en toch genieten van een dagje uit. Bijna net zoals wij.

Controle

De verpleegkundige is net vertrokken, de pedicure behandelt nu één voet, de andere zit na een operatie in het gips. Ondertussen glipt de huisarts naar binnen. Dat doet hij wel vaker, als hij een brief van een specialist krijgt of als mijn vrouw te lang niets van zich laat horen. En straks komt er iemand die jaarlijks bepaalt of het  AD-matras nog wel nodig is. Ook als je een chronisch dik zorgdossier hebt. Voor de zekerheid schuif ik straks aan. Als relatiebeheerder, casemanager, zorgverlener en controller. Als mantelzorger dus.

Ongemakkelijk

De 4 mei lezing van historicus en presentator Hans Goedkoop sloeg in als een bom. Ik bedoel: het raakte me. Over het ‘Moreel Kompas’. Goed en kwaad laten zich niet indelen in klasse, ras, religie, status, ziek of gezond. Goed en kwaad zit in de inclusieve maatschappij, ook in een inclusieve mens zoals ik. Lang leve de bevrijde sámenleving.

Zo, ik heb weer even kunnen nadenken over ‘wat als’ en over ‘ongerief in het zorglandschap’. Maar nog steeds vanaf een comfortabele werkplek met een goeie bak koffie. Ik hoop dat het ongemakkelijke gevoel me bijblijft.