We mogen niet meer bij mam op bezoek, omdat een deel van de verpleging zelf wegens corona thuis zit. Daardoor drukt de zorg zwaar op de rest van het personeel en is er geen tijd voor de uitgebreide controle bij de lift, waar bezoekers werden geholpen met hun verplichte schort, bril en mondkapje.

Het knijpt mijn keel dicht, dat we de mensen die we proberen te beschermen tegen een virus niet kunnen beschermen tegen een ander gevaar: Eenzaamheid, knuffel-tekort, gemis van geliefd en vertrouwd.

Gelukkig blijkt het door mij verzonnen rampscenario van een lijdende, volkomen gedesoriënteerde vrouw te smelten in de realiteit van mams aanpassingsvermogen. Als iedereen verkleed in blauwe plastic gewaden rondloopt, dan speelt ze toch gewoon mee in het toneelstuk? Ze bedeelt zichzelf genereus een hoofdrol toe.

Het leven op de gesloten afdeling gaat door en de bewoners hoeven niet op hun appartementen te blijven. Alle respect voor de warme, liefdevolle verzorgers, zwetend in een veel te hete, oncomfortabele uitrusting. Ze posten online foto’s voor ons op Familienet. Mam die sjoelt, mam die kegelt, mam die balt.

Knuffelen gaat door

Knuffelen gaat in een andere vorm door. Op een foto is mam tot mijn grote verbazing te zien met een interactieve, goudgele Golden Retriever op batterijen. Mam haatte honden.

Toen Flopsy, onze ‘Golden’, als pup bij ons kwam, dreigde mam nooit meer langs te komen. Maar liefde overwon, want weinig later voerde ze hem appelschillen. Haar versie van de vredespijp. Ik betrapte haar op een vroege ochtend toen ze in onze keuken in ochtendjas haar Granny Smith stond te schillen en ik Flopsy verdacht geïnteresseerd naar haar zag staren.

Wijlen onze Flops, een telg uit een kampioenennest met stamboom wiens broers en zusjes waarschijnlijk klinkende namen hebben gekregen. Ik durfde Flopsy bijna nooit hardop te roepen. Dat krijg je als je je vijf-jarige dochtertje – verzot als ze was op Pieter Konijns’ zusjes Flopsy, Mopsie en Wipstaartje – een naam laat kiezen.

Ondertussen vermaakt mijn huidige mam zich met de interactieve surrogaat Flopsy en ze doen elkaars blafjes na. Het stelt me gerust haar blij te zien, want van de mislukte video-bel-poging waarbij ik alleen haar linkeroor heb kunnen bestuderen voordat de verbinding onbedoeld verbrak, kreeg ik een weinig compleet beeld.

Broze lichaam

Hopelijk houden de voedingssupplementen die we mam – op ons verzoek en in goed overleg met de huisarts – laten geven, haar immuunsysteem op peil en gaat deze beker aan haar voorbij. We zijn reëel genoeg om te weten dat haar broze lichaam zoekt naar een excuus om te sterven. En dat gunnen we haar ondanks ons eigen verdriet. Maar wat hoop ik vurig op een vredig afscheid te midden van haar geliefden net als bij pap. Dus wacht alsjeblieft nog even mam.