Een lichte keelpijn is voor mij genoeg om mam niet te durven bezoeken. Maar ik weet toevallig dat Maria bij mam is en ik bedenk me dat ik via Maria’s telefoon kan videobellen terwijl zij er is.

Coronamaatregelen hebben een voordeel: mensen worden creatief in het bereiken van hun geliefden. Dus ik bel Maria en zij zegt: ‘Mam, Linda voor jou,’ en geeft haar de telefoon. ‘Oh wat fijn, mijn dochter aan de tele-lijn,’ rijmt mam gevat als ze hem aanneemt. Daar lachen we hartelijk om.

Als mam mij in beeld krijgt, zwaait ze blij en denkt dat ik op bezoek ben. Als ze mijn stem hoort vraagt ze: ‘Wie praat daar nou?’ Het lukt haar niet om de link te leggen tussen het beeld van mijn bewegende lippen en de stem die uit de telefoon komt. ‘Hi lieverd, dat was ik,’ leg ik uit. ‘Wat heb je weer een leuk, fleurig bloemensjaaltje om.’ Als ik vraag wie er nog meer bij haar is zegt ze resoluut: ‘Dat is je zus.’ Die link kan ze weer wel makkelijk leggen. Het is en blijft steeds opnieuw wonderlijk hoe haar hersenen werken.

Het plafond en de lamp

Maria zegt: ‘Ik ga even thee zetten. Als je Linda’s gezicht ziet, ziet ze jou ook, mam. Zorg dat je de telefoon zo houdt dat je Linda’s gezicht blijft zien.’ Mam weet niet dat, om die opdracht te volbrengen, ze de telefoon in een bepaalde stand moet houden. Dus na enkele seconden zegt ze verbaasd: ‘Nu zie ik alleen nog een half hoofd en een oor van Linda.’ ‘Dan moet je de telefoon een beetje draaien,’ roept Maria vanuit het open keukentje. Ik krijg het plafond en de lamp in beeld. Maria lost het op door me tegen het bloemstukje te plaatsen. Nadat ze me het stukje eerst uitgebreid heeft laten zien dat door Marja, mijn schoonzus voor mam is gemaakt. Mam zwaait vrolijk naar me als ze me weer in het vizier krijgt.

Geluiden op de gang

Eigenlijk moet ik mijn lunch gaan klaarmaken maar het is zo gezellig aan de telefoon. Ik besluit ondertussen een paar worteltjes te schrappen en plaats mam tegen de gietijzeren vijzel en laat haar twee wortels zien. Dat vind ze grappig, maar ze wordt afgeleid door geluiden op de gang. Dat doet me denken aan pap die ruim een jaar geleden nog in de kamer tegenover mam woonde en bij elk geluid op de gang ging kijken wat er gebeurde. Toen ik hem vroeg waarom hij dat deed zei hij: ‘Ik moet mijn meisje toch beschermen als er wat aan de hand is.’