Dat is het onderwerp van een enquête die ik aan het begin van de zomer invul. Niets lijkt erop dat mijn veelal positieve antwoorden een paar dagen later al achterhaald blijken te zijn. Gelukkig zijn er ook nog goede momenten.

Onbezorgd

Het halve dorp is op vakantie, dus wij pakken ons moment. Op het terrasje is nu meer ruimte voor de E-stoel van mijn vrouw. Geen gedoe met te hoge drempels om een restaurant in te komen of eindeloos manoeuvreren zonder gasten uit de sokken te rijden.

Als we naar een onbekende plek gaan, vraag ik van te voren of de locatie ruim genoeg is en de drempels niet te hoog zijn. En ik heb altijd een hulpdrempeltje in de auto. Niet altijd toereikend; een enkele keer wordt de E-stoel toch nog gelanceerd. Dan veranderen geïnteresseerde toekijkers in handige helpers.

Soms zorgt de bediening voor een stapel bierviltjes voor onder de poten van ons tafeltje. Zo genieten we van vers sap, een biertje, een goede lunch en een cappuccino.

Thuisgekomen nemen we een siësta en de rest van de dag is de agenda leeg. M’n vrouw schrijft wat zelfgemaakte kaarten, ik klus wat in en om huis. ’s Avonds een rustige film of een niet te moeilijke detective. Zo komen wij onze vakantiedag prima door.

Bezorgd

De verhalen op TV en in de krant voorspellen niet veel goeds. Bij onze wijkzorg is er wel wat personeelsverloop en in de vakantie is het altijd al passen en meten. Van beide kanten een beetje geven en nemen.

De wijkzorg schrijft ons vlak voor de zomer: ‘Er zal wat veranderen maar u blijft verzekerd van onze goede zorg.’ Twee dagen later krijgen we te horen: ‘We kunnen uw vrouw niet meer helpen’…  Binnen een paar dagen zouden we naar ‘een ander’ moeten. Mijn reactie naar het hoofdkantoor gaat over de kwaliteit van het management, over de communicatie, hun zorgplicht en over mijn laatste zwarte haren die spontaan vergrijzen.

De twee weken die volgen, vragen het uiterste. Van de zorg en van ons. Onzekerheid, veel nieuwe ingevlogen gezichten, vreemde zorgtijden. We zijn nu op het niveau van ‘Alles is beter dan niets’.

Maar dan hebben we beet: een relatief nieuwe zorgclub in ons gebied krijgt onverwacht ruimte. De haperende overdracht tussen beide zorgclubs activeert mijn grijze cellen. Evenals een pgb (persoonsgebonden budget) dat binnenkort stopt. Bij elkaar leuke vakantieklussen voor de Mantelzorger. Veel belangrijker is hoe mijn vrouw dit alles gaat overleven. Het is vinger aan de pols.

Zorgeloos

Inmiddels zijn we een paar weken verder. Er moet heel wat opnieuw uitgelegd worden aan heel veel nieuwe gezichten. Aan dames tussen de 20 en 70… Aan Oer- Rotterdammers, Antilianen en veel er tussenin. Allemaal met het zorghart op de goede plek. Mijn vrouw trekt het beter dan verwacht. We kunnen weer even vooruit.