Het is zondagmiddag en ik ga samen met mijn lief op bezoek bij mijn moeder. Als we het gebouw waar zij revalideert binnenkomen is het gezellig druk. Er zitten mensen aan de koffie met wat lekkers, maar wij pakken de glazen lift. Hoe hoger we in het gebouw komen, hoe stiller en ongezelliger het wordt.

Je zou verwachten dat het op zondag wel wat drukker zou zijn qua bezoek, maar op de etage waar mijn moeder ligt is het opvallend rustig. Als ik door de gang loop en de kamers in kijk zie ik eigenlijk alleen maar slapende mensen. Ook mijn moeder ligt te slapen, ondanks het harde geluid van de televisie in haar kamer. Heel even kom ik in de verleiding om haar te laten slapen, maar ik zet de tv uit en tik voorzichtig een paar keer op haar hand.

Het duurt even voor ze wakker wordt en nog wat langer voor ze beseft waar ze is en wie we zijn. Ik zie het aan haar blik als ze als eerste mijn lief ziet staan. Ik moet een beetje lachen, want ik besef opeens dat hij met zijn zwarte muts en weekendbaardje een beetje lijkt op een van de inbrekers uit Home Alone, maar gelukkig is er uiteindelijk herkenning.

Pijn

Ze is blij om ons te zien. En ze is ook blij met de televisiegids die ik weer voor haar heb meegenomen en de koekjes en chocoladerepen, inmiddels de standaard dingen die ik voor haar koop.

Als ik voorzichtig vraag hoe het nu gaat krijg ik het antwoord waar ik al bang voor was. Ze heeft veel pijn, ondanks de zware pijnmedicatie. Haar enkel geneest slecht en de huidkanker woekert genadeloos door.

Ze heeft het moeilijk. Ze wil naar huis en vraagt om haar huissleutels en geld voor een taxi. Ik leg nog maar eens uit dat ze echt niet naar huis kan, omdat ze haar enkel niet mag belasten. Ze lijkt het te begrijpen, maar ik ben toch blij dat ik het personeel op de hoogte heb gebracht van haar snode plannen. Je weet maar nooit.

Tijd

Het gesprek loopt na een tijdje een beetje dood en ik besluit haar kast wat op te ruimen. Helemaal niet nodig, maar dan kan ik even wat doen. Mijn lief vraagt nog wat door, maar ik vind het moeilijk om haar zo te zien en horen.

Het klagen over de instelling is nu gelukkig wat minder, er is berusting en ze ziet inmiddels ook wel in dat ze afhankelijk is, maar toch. Als we nog wat hebben gepraat over de kinderen en kleinkinderen en ik wat foto’s en filmpjes heb laten zien op mijn telefoon maken we aanstalten om weg te gaan.

Ze heeft totaal geen besef van tijd meer, dat scheelt en we nemen afscheid. Terug de lift in, weg van de pijn en de ellende. Terug de gezelligheid in. Buiten schijnt de zon en ik adem een paar keer diep in.

Thuis

Het autoritje naar huis duurt niet lang maar geeft mij net even genoeg tijd om alles te verwerken. We zeggen niet veel, de radio vult de stilte.

Gelukkig hoef ik mijn lief niet uit te leggen hoe ik me voel. Hij kent mij en mijn moeder al zo lang, hij snapt het zonder woorden. Thuisgekomen schenkt hij een wijntje voor me in en ik bedank hem voor zijn steun. Hij vindt het vanzelfsprekend, maar ik vind het toch belangrijk om het even te zeggen.

Het was fijn dat hij erbij was. Misschien moet hij alleen de volgende keer even zijn muts afdoen voor we bij haar naar binnen gaan.