Vroeger had je wasdag en gehaktdag. Vandaag is het opruimdag. Ik ben op bezoek en geef mam een ‘triple choclate’ koek. Ze vouwt hem keurig op in keukenrolpapier en vraagt of ik de zijkanten naar binnen wil vouwen. Netjes ingepakt legt ze de koek terug op tafel en ik verstop hem op mijn beurt achter een vaas bloemen. Vanwege de prikkels. Ze zit duidelijk aan haar prikkel-taks. Vandaar haar opruimwoede. Dus de kans dat ze over een minuut vraagt waarom dat pakketje op tafel ligt is groot.

Voordat we foto’s gaan kijken pakt ze eerst een minuscuul kruimeltje van tafel en stopt het in mijn hand om op te bergen. Dat doe ik. Naast de ingepakte koek achter de vaas.

Nu kunnen we foto’s kijken.

Maar op tafel lonkt een oude ansichtkaart van Shanti, mijn dochter, waarin ze Lieve oma, ik hou van jou had proberen te schrijven. Ze was toen zes dus dat werd: Lieve oma. Ek hw van jaw. Mam vindt het grappig en bergt de kaart goed op achterin het fotoboek.

Dan moet de vitrage dichtgeschoven worden van haar. Ik sta op. ‘Nee, iets meer naar links.’ Ik doe het. ‘Nog ietsje.’ Ik doe het. ‘Nu die blauwe een beetje eroverheen.’ Ik doe het en ga snel zitten. Voor het geval dat.

Verstopt

Verstopt onder de bank ontdek ik een plastic bus vol heerlijke chocola. Als ik de deksel open vind ik een dikke laag lege chocolapapiertjes met de nog verpakte chocoladekogels eronder. Ik geef mam er een en neem er zelf ook een. Ik leg mijn papiertje op tafel en mam heeft hem al snel in het vizier. Ze pakt hem op en stopt ook dit papiertje, keurig opgevouwen, in mijn hand. Ik leg hem bij het koekje en het kruimeltje achter de vaas bloemen. Ik vermoed dat mijn oudste nichtje, waarvan ik weet dat ze oma vanmiddag heeft bezocht, de bloemen heeft gegeven.

Mam kwakt haar eigen chocolade papiertje achteloos op tafel. Als ik even later met twee hete mokken thee uit het keukentje kom, is het papiertje verdwenen en ik zie het die avond niet meer terug.

‘Bijgeknepen’

Na het snuiten van haar neus moet de tissue die ik haar heb gegeven zorgvuldig als een harmonica worden opgevouwen en ook die krijg ik in handen. Achter de vaas ermee.

Na het doorkijken van het fotoboek met ontroerende foto’s – die door mam een voor een teder worden geaaid (en herkend!) – pak ik ‘Een Doosje vol Liefde’, dat op haar rode bank ligt. Het is een rood doosje vol kleine opgerolde papiertjes met lieve, korte teksten van kinderen en kleinkinderen.

Ze leest: ‘Liefde is: samen een kopje thee drinken. Emese.’ Normaal rolt mam elk papiertje na het lezen weer op. Maar nu vouwt ze het in de lengte en duwt de vouw met haar nagel plat alvorens het terug in het doosje te leggen. ‘Netjes mam,’ zeg ik. ‘Ik heb het gewoon even bijgeknepen,’ legt ze uit.

Als ik na ons afscheid wegloop en me bij de deur nog eens omdraai, zie ik hoe mam een boek van Toon, een Privé en een theekopje netjes ordent op tafel.