Samen met mijn moeder, sta ik voor de lift. ‘Druk maar op het liftknopje’. Mijn moeder reageert niet. ‘Op welke etage woon je nu?’ Mijn moeder kijkt mij kort aan. We gaan met de lift naar boven. Op haar verdieping aangekomen, loopt ze de verkeerde richting op. Een tikje met mijn vinger op haar schouder helpt. Ik druk de code naast de gesloten deur in en we lopen naar haar nieuwe kamer.

Opgekropte boosheid

Mijn moeder gaat in de grote groene fauteuil zitten. Haar ogen sluit ze even. ‘Ik heb het zo benauwd.’ Spontaan begint haar kaak te klapperen. ‘Ik word hier zo moe van, ik word hier helemaal gek van.’ Haar opgekropte boosheid over de opname in het verpleeghuis uit ze.

Bijtende opmerkingen naar haar huisarts volgen. ‘Ze is hier nog nooit geweest. Zij heeft mij dit aangedaan. Ik weet niet of ik haar zou binnenlaten.’ Haar kaak en hoofd maken nog steeds snelle bewegingen. ‘Ik heb niets fout gedaan.’ Met stomheid geslagen, kijk en luister ik. ’Ik weet niet wat ik moet doen of zeggen. Het schuldgevoel knaagt aan mij.’

Geheugenproblemen

Mijn moeder is 90 jaar en heeft geheugenproblemen gekregen. Ze woonde alleen in een groot huis en redde zich met wat hulp redelijk. In haar eigen huis wilde ze inslapen. De vergeetachtigheid zorgde voor lastige situaties; Haar huissleutel was ze vaak kwijt, ze vergat de levensmiddelen op houdbaarheid te controleren. Haar zelfredzaamheid verminderde.

Gesloten afdeling

De huisarts vond haar situatie niet meer veilig en adviseerde, haar op een wachtlijst te plaatsen. Er kwam een plaatsje vrij op een gesloten afdeling. In 1 gesprek werd het besluit tot plaatsing genomen, zonder dat mijn moeder verzet toonde. In het verpleeghuis werd haar verzet pas zichtbaar. Een onoplosbaar dilemma.

Ik heb een slecht gevoel. Wat kan ik potdikkie voor mijn lieve moeder doen? ‘Zei ze maar, dat ze met mij mee naar huis wilde. Ik zou haar absoluut meenemen.