Met mijn oude hospita hebben we tot haar overlijden, op bijna 103- jarige leeftijd, goed contact kunnen houden. Oud en wijs gingen bij haar heel lang samen. Een uitspraak van haar is ook de mijne geworden: ‘een mens moet zo vaak overrekenen.’

Dat is niet mijn sterkste kant. Het liefst doe ik dingen zelf: de persoonlijke verzorging, een beetje verpleging, begeleiding, woningaanpassingen en de administratie. Eigen regie is niet alleen het domein van de cliënt.

Het is vrijdag als een tussenwervelschijf een andere plek in mijn rug verkiest. Leuk moment zo voor het weekend. De laatste keer is een paar geleden; geen reden tot klagen dus. Maar, de zorg is in die tijd wel toegenomen. Op zaterdag bel ik de wijkverpleging; het lukt mij niet om mijn vrouw op bed te verzorgen en aangekleed in de rolstoel te krijgen. De dagoudste heeft aan een half woord genoeg.  Mijn weekenddiensten in de ochtend worden acuut overgenomen en ingepland voor een paar weken. De avonden redden we zelf nog wel. Voor het behoud van een beetje privacy.

De weken die volgen manoeuvreert mijn manueel therapeut het rommeltje in m’n rug weer in de originele positie.

Tussendoor moet ik nog een keer overrekenen. De reparatie van onze auto stond gepland en uitgerekend op die dag moet m’n vrouw naar een priklocatie gereden worden; dat gaat voor. Ik zou  nog net kunnen rijden, maar de beveiliging van de rolstoel onderin de auto bedienen… dat zou een mooi plaatje opleveren bij de GGD: M’n vrouw in de stoel half in de auto, ik in een spagaat ergens op de grond. Voor je het weet staat de traumaheli naast je auto.  Die heeft een standplaats in de buurt en die jongens houden van afwisseling….          Gelukkig heeft een wijkgenote tijd. Iemand met een rechte rug die met onze auto durft te rijden.

Inmiddels heb ik ook de eerste prik gehad; bewust een paar weken na mijn vrouw. Tegelijk kans op  pittige bijwerkingen, da’s niet handig.

Inmiddels is de auto klaar en m’n rug is weer van de partij. En: de inzet van de wijkverpleging op de weekendochtenden is gebleven. Dat heb ik sneller opgeschreven dan geaccepteerd.

Nu ik ook weer voor het scherm kan zitten, heb ik gelijk de enquête ‘Mijn kwaliteit van leven’ van de Patiëntenfederatie Nederland ingevuld. Ik scoor hoger dan een half jaar geleden. Vooral dank zij anderen: De oude vrouw die mij leerde over te rekenen, mijn eigen vrouw die meer verzorging van buiten accepteert, de wijkzorg die resoluut ingreep en het netwerk dat functioneert.

Ik hoor dat de zorg beneden bijna klaar is; tijd voor een bakkie in de zon.