Junior sprintte de auto uit! Alsof hij leek te zeggen: ‘Gelukkig, kerstvakantie is voorbij. Weer naar school!’ Ik zag het gespeeld beledigd aan. Alsof vakantie bij papa zo tegenviel. Maar zijn pa weet wel beter.

Een kerstvakantie is voor Tygo een net niet vakantie. Te kort om als autist in het ritme te komen van vrije dagen, te lang om er geduld voor te hebben. Als het aan Junior lag worden deze korte vakanties meteen geschrapt! Maar daar is hij als puber wel redelijk uniek in denk ik.

Al snel liep Tygo zo’n dertig meter voor mij uit op de parkeerplaats bij school. Een mooi laag pand gebouwd in een kruisconstructie. Ik riep hem terug, want er kwamen te veel busjes voorbij met wat minder enthousiaste kinderen inwendig. Bovendien vond ik het voor de vorm wel leuk dat we de laatste momentjes dat we elkaar niet meer de hele dag als Laurel en Hardy op elkaars lippen zaten, nog even samenliepen. Hij niet.

Bij de ingang stond de juf, gekapt en wel, al op hem te wachten. Of hij er zin in had? Zie mijn linker arm, die is een halve meter langer uitgerekt van het tegen houden, grapte ik.

Na wat koetjes en kalfjes (Ja we hadden een mooie kerst, nee hij is niet in paniek geraakt met het vuurwerk, mooi dat jullie het ook rustig hadden) mocht Tygo mee met de juf. Eindelijk! Leek hij te zeggen.

De juf probeerde hem niet eens vast te houden. Er was ook geen houden aan. Tygo vloog door de schuifdeuren het schoolgebouw in. Ik wist dat hij precies aan het einde van het langgerekte pand zat, daar waar ik langs terug moest richting de parkeerplaats. Dus wachtte ik tot ik hem binnen bij de grote ontvangsthal op zag doemen en zette dezelfde gang er in als Junior.

Daar schoot de lange slungel langs het eerste lokaal. Ik kon hem nog net zien door de ruit, het lokaal en de openstaande deur hiervan. Ik schoot mee langs de witte busjes buiten. De starende blikken negeerde ik. Ik moest die rennende slungel binnen bijbenen. De lange benen zwabberden al vrolijk een tussengang in. Rugtas als een op hol geslagen klepel heen en weer in zijn hand. Weer een lokaal en een flits van zijn vrolijke kop. Ik flitste langs een chauffeur die mij aanmoedigde.

Even kwam er een blinde muur en ik probeerde op gevoel in het juiste tempo hier langs te gaan. Een glasrijke gang kwam als volgende. Ja! Daar was hij weer. Als een Hans Klok leek Junior uit de blinde muur te komen. Ik klokte mee. Nog een lokaal en dan kwam zijn klas. De deur stond open van het lokaal. Gelukkig! Zo kon ik hem door de ramen nog een keertje zien.

Einde van het schoolgebouw bereikt. Tygo vloog de klas in. Ik legde me erbij neer dat het einde samenzijn was voor vandaag. Vanmiddag zou hij naar zijn moeder gaan en zou ik hem twee en halve dag moeten missen. Noem het emotioneel, maar voor mij is dat best even schakelen.

Blij en toch ook met een lichte teleurstelling staarde ik nog even na bij het schoolgebouw. Alsof hij het aanvoelde, kwam Tygo opeens nog even de klas uit. Keek door het raam en leek met zijn neutrale autistische gezicht te zeggen: ‘Komt goed pa, ik red mij wel en jij ook wel.’

Ik glimlachte. Dat jong weet ook precies wat ik even nodig heb. Tijd om mijn eigen zwabberbenen in beweging te zetten en op naar de auto.

Ik heb een fantastische rennende slungel.