Op 6 maart 2023 is mijn echtgenoot in een Woonzorgcentrum geplaatst. De reden was, dat de 24-uurs zorg en verzorging voor mij te zwaar werd. Een geweldige complexe keuze. De kennis dat de verhuizing, de vele veranderingen, een zeer grote aanspraak zou maken op zijn kapotte brein, maakte het ingewikkeld. Mijn verstand en gevoel streden onafgebroken met elkaar. Uiteindelijk kwam er een plek vrij en moest ik binnen 1 week een beslissing nemen.

Uit eigen huis

De aangeboden kamer is groot, licht en heeft een uitzicht op groen gras. Mijn liefje is daar gaan wonen. De scheiding van tafel en bed werd blijvend door de verdere achteruitgang tengevolge van deze afschuwelijke hersenaandoening. De afasie nam ondermeer toe. Er was geen ander alternatief denkbaar, dan de zorg uit handen te geven. Mijn partner in handen te geven van onbekende zorgmedewerkers. Pijnlijk…. Maar een realiteit.

Vele pijnlijke confrontaties volgen door de achteruitgang. Ik sta erbij. Mijn handen blijven leeg. Gesprekken met de arts, psychologe en de zorgmedewerker, zorgen soms voor enige opleving. Na enkele dagen vervaagt de hoop weer en maakt plaats voor een leegte… van niet weten. De grote wisselingen in onze ontmoetingen zorgen bij mij voor veel innerlijke strijd. ‘Hoe vind ik hier in godsnaam een weg in?’

Muziek als godsgeschenk

Mijn man komt uit een zeer muzikaal gezin. Ook thuis speelde muziek een belangrijke rol. We zongen in een koor, volgden zanglessen, luisterden naar de muziek van Il Divo, André Rieu, Luciano Pavarotti en van vele anderen. ‘Een gevoel van geluk ervaar ik nu bij deze herinneringen.’

Op een tafeltje in zijn kamer staat een cd-speler. Ook liggen er bekende cd’s. Als ik mijn man bezoek, gaan we beiden op zijn kamer in een gemakkelijke stoel zitten, en luisteren naar de muziek. De ontvankelijkheid voor muziek is gebleven. De klanken van muziek, veranderen mijn man. Hij raakt geconcentreerd, de muziek komt binnen, zijn lichaam reageert. Zijn handen en voeten gaan bewegen, regelmatig gevolgd door een fluitconcert. Tijdens het luisteren uit hij zich vaak met: ‘Wat prachtig’. Af en toe, kijkt hij even naar mij.

Hij geniet volop. Dat straalt hij uit. Ik geniet van deze momenten, waarop er een samenzijn is, door de muziek. Weliswaar blijven mijn handen leeg. Mijn hart wordt gevuld.

Als mantelzorger heb ik mijn weg deels gevonden door samen naar muziek te luisteren. Het gevoel van samenzijn is dan vervullend.