Beau komt met een nieuw programma Help ik heb spijt van mijn kind. Een documentaire waarin vrouwen gefilmd worden die ontzettend balen van het moederschap. Want zo schrijft hij op social media: volgens psycholoog Orna Donath hebben behoorlijk veel vrouwen spijt van hun kind en dat moet bespreekbaar worden gemaakt.

Spijt van je kind

Als je mij vraagt zit geen enkel kind op deze boodschap te wachten. Sterker nog: het is schadelijk voor het kind. Maar hoe maak je daarentegen zo’n beladen onderwerp dan toch bespreekbaar? En hoe zit het met ouders van kinderen met een beperking. Heb ik spijt van Anna Sophie? Of anders gesteld: wat als ik het vooraf had geweten? Was Anna er dan geweest?

Over vanochtend

Het is dinsdagochtend. Geen pgb-er vanochtend. Ivo is om half 7 naar zijn werk vertrokken.

‘Mama ik heb een kots gevoel’ klinkt het van boven. ‘Goedemorgen Mees. Vervelend jongen, dan moet je maar even kotsen’

‘Ja maar ik heb maar één sok’ Ik werp een blik op de klok. Als baby David nu wakker wordt kom ik echt handen te kort. ‘Sssst Mees, David slaapt nog. Kom maar naar beneden’, fluister ik onderaan de trap.

Ik haast me naar de kamer van Anna. Sinds een aantal jaar heeft Anna een aangepaste kamer en badkamer op de beneden verdieping.

Uit de luier in de mond

Shit, ik ruik het direct. Ze heeft ontlasting. Maar haar even snel in bed verschonen blijkt een vergissing. Ze stribbelt tegen. Werpt zich tegen mij aan waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies. Tijd voor een zachte rustige aanpak heb ik niet. De taxi staat straks voor de deur. ‘Kom op Anna liggen nu.’

Ik laat haar de schone luier zien als verwijzer en duw haar opnieuw in een ligpositie. Ik negeer het ontlasting dat inmiddels op de lakens zit. Ook op mijn armen en blouse zit ontlasting.

‘Maahaamm, ik wil deze broek niet aan’ schreeuwt Mees. Een seconde later zet David het op een brullen. Ondertussen grijpt Anna met beide handen in haar vieze luier, stopt het bruine goedje in haar mond, schopt mij ondertussen met twee benen in mijn buik en draait zich schaterlachend om. Nu heb ik een kostgevoel.

Op dit soort momenten, die steeds vaker voorkomen, baal ik ontzettend van Anna haar beperkingen. Het 24/7 aanstaan. Haar monotone gebrom dat onderhuids gaat zitten. Haar dwarsigheid. Het verzorgen dat steeds meer en zwaarder wordt naarmate ze ouder wordt.

Maar vooral omdat ik de invulling van mijn eigen leven zo drastisch heb moeten aanpassen aan de zorg voor Anna. Er kwam een eenzamer leven voor in de plaats, minder ambitieus dan wenselijk. Is dat dan wat Beau bedoelt met spijt?

Wat als ik het vooraf wist?

Veel ouders van kinderen met een beperking weten door schande en schade dat je niet zoveel kunt veranderen aan de beperkingen. Maar wél aan de manier hoe je ermee omgaat. Daar maken wij het verschil. Natuurlijk heb ik wel eens gedacht: had ik het maar vooraf geweten, dan was Anna er niet geweest. Dan huil ik tranen met tuiten om haar klote beperkingen. Om vervolgens de schouders eronder te zetten. Opnieuw naar Anna te kijken en te voelen hoeveel ik van haar houd. En te bedenken hoeveel ik juist door deze dieptepunten van haar heb geleerd.

‘Mam wat is er?’ Mees staat ineens naast me. Hij wijst met z’n broek in zijn handen naar mijn tranen. ‘Niks hoor jongen. Haartje in m’n oog en schijt op mijn arm.’ Ik zwaai lollig met mijn vieze arm. Mees zet grote ogen op en lacht. Poep en plas humor is nog steeds aan hem besteedt.

Boven is het stil. ‘Dat komt door mij mama, ik heb David een speen gegeven’ zegt Mees trots en trekt ondertussen zonder gemor zijn broek aan. Ik geef ‘m een kus op z’n kruin. Lieverd.

‘Iell mam, je hebt poep!’ Ik grinnik. ‘Ik zal wat bewaren voor op je brood.’

Nee ik heb geen spijt van mijn kinderen. En ja, het is soms heel hard werken. Maar man wat ben ik gek op mijn drie kinderen. Dankbaar dat ze mij zijn gegund.