Iets meer dan 4 jaar geleden schreef ik mijn eerste blog voor MantelzorgNL. En vandaag schrijf ik mijn laatste. Ik heb besloten te stoppen met deze blogs. Niet omdat mijn man niet meer ziek is, want dat is hij en dat blijft hij. Maar omdat ik me nauwelijks meer mantelzorger voel.

De afgelopen jaren hebben Paul en ik hard gewerkt om zijn ziekte een plek te geven in ons leven. Waar het in 2018 echt een overwinning was toen ik ‘Nee’ leerde zeggen, is ons leven inmiddels in een heel goede balans gekomen. Inmiddels ben ik al meerdere keren een lang weekend en zelfs een keer een week weg geweest en bleef Paul alleen thuis. En dan blijkt dat dat prima kan. Hij redt zich wel.

We bereiden dan wel wat dingen voor, bijvoorbeeld dat ik van tevoren boodschappen doe of we zorgen dat er wat eten in de vriezer ligt. Zodat wanneer blijkt dat hij slechte dagen heeft, hij niet perse eruit hoeft of hoeft te koken. Maar op goede dagen lukken die dingen wel.

Ja ons leven is de afgelopen jaren erg veranderd en ja daar hebben we beiden soms verdriet om. Ja, het is lastiger om de dingen te doen waar we van dromen en ja we blijven doorzetten om onze dromen waar te maken.

Er komt in ons leven meer op mij neer dan op Paul, dat is zo en dat blijft zo. Maar zolang Paul voor zichzelf kan zorgen, is de zorg voor mij een heel stuk minder dan toen hij net ziek was en we alles opnieuw moesten ontdekken.

Dus hiermee zeg ik alle lezers gedag. Ik hoop dat ik jullie met mijn blogs heb kunnen helpen of inspireren de afgelopen jaren. Mijn boodschap aan alle mantelzorgers is: Zorg goed voor jezelf. Alleen dan kan je ook voor een ander zorgen.

Daag!

Maike