De witte auto rijdt de begraafplaats op. Ernaast lopen vier dragers. De begrafenisondernemer en iemand van de begraafplaats lopen voor de auto uit. Wij sluiten aan. Heel langzaam lopen we de stille begraafplaats over, tot de auto niet verder kan. De vier mannen tillen de kist met het lichaam van mijn moeder uit de auto en brengen haar naar haar laatste rustplaats. Wij gaan om het open graf staan en dan vertrekken ze, na een laatste respectvolle groet.

Aan het graf

En zo sta ik weer aan het graf van een ouder. Op – het heeft zo moeten zijn – exact dezelfde dag als 33 jaar geleden, toen we afscheid moesten nemen van mijn vader. Toen was het druk. Zo druk dat er mensen waren die de dienst buiten moesten volgen, omdat de aula vol was. Hij was 52, stond nog volop in het leven. Hij had zo graag nog wat langer van het leven willen genieten. Mijn moeder werd 85 en wilde niet meer verder. En nu sta ik hier alleen met mijn gezin. Zo veel gedachten gaan door me heen. Dit moment brengt me ook terug naar die dag, 33 jaar geleden.

Dochter

Ik was al een tijdje geen dochter meer, maar vooral mantelzorger. Maar nu ik hier sta valt alles weg en ben ik weer dochter. Juist deze ingetogen rustige uitvaart maakt indruk op me. Mijn man en onze (schoon)kinderen naast me. De begrafenisondernemer leest een passage uit de bijbel die ook centraal stond tijdens de uitvaart van mijn vader. En ze bidt het Onze Vader, zoals mijn moeder dat wilde. Als laatste luisteren we naar het nummer dat ik heb gekozen. Haar idool. Mijn liedje. De kist daalt.

Tranen

Ik luister en de tranen komen. Ook bij onze dochter en we slaan de armen om elkaar heen. Muziek emotioneert. De eerste helft van het nummer laat ik mijn emoties de vrije loop, het mag nu. Maar dan komt er het besef dat het goed is zo. Ik kijk om me heen en zie de bloesem van de bomen op de begraafplaats. Ik hoor de vogels fluiten. De zon schijnt tussen de wolken door… ook al waren we van tevoren bang voor regen. Ik zie mijn gezin om me heen. En nog voor het einde van het nummer zijn er geen tranen meer. Er is berusting.

Rust

De kinderen gaan mee naar ons huis. We eten sushi en drinken een wijntje. We bekijken oude foto’s en op deze manier gedenken we. Als de hele bups vertrokken is trek ik me terug op de bank met een dekentje en ik voel een rust over me heenkomen die ik in maanden niet heb gevoeld. Ik besef me dat ik, ondanks het overlijden van mijn moeder, een gezegend mens ben. En dat heeft niets te maken met de wijn, maar alles met de mensen om me heen. In voor- en tegenspoed, mijn vangnet.

Tekst uitvaart: Openbaring 21, vers 1 t/m 5
Muziek: (Somewhere) Over The Rainbow van Jerry Lee Lewis