Blog van Koen

Vakantie

Wie denkt er niet aan. In onze westerse samenleving lijkt het normaal, een recht, eerste levensbehoefte. Daar valt best wel iets op af te dingen; maar dat past niet in deze column. Dit jaar is alles anders. We mogen wel weer, maar met beperkingen. En met risico’s die je niet overziet maar wel zelf neemt.

Als je zorg nodig hebt of geeft, een extra dilemma: mag ikzelf of mijn kind, ouder of partner dan wel mee? En hoe verstandig is dat? En wie is er méér aan vakantie toe: de hulpvrager of de hulpverlener?

Wij hebben ook zo onze afwegingen. Die waren er al lang voordat corona kwam. Jarenlang was de categorie ‘slaapkamer beneden, rolstoel toegankelijk’ prima, en daarin was best wel keus. Dat is lang geleden.

We hebben meer noten op onze zang: een zorgbed, een tillift, de elektrische rolstoel moet goed uit de voeten kunnen zonder dat deurkozijnen en meubels gaan klagen over schade.

En gráág een onderrijdbaar keukenblad. Kan mijn vrouw zelf koffie zetten en een boterham smeren. Zoiets is beter voor het gevoel van eigenwaarde, je zelfredzaamheid en het ontlast je mantelzorger.

Oh ja, we hebben ook thuiszorg nodig zodat ik niet méér moet doen dan thuis. Dat heb ik weleens onderschat. Ik kon na een vakantie gelijk ‘respijtzorg’ aanvragen. Daarover een andere keer.

Als ik met dit lijstje bij een parkbeheerder aankom: ‘Eh, u komt met z’n tweeën? We hebben wel iets, mare.. da’s voor 15-20 personen.’ Die groepshuizen kennen we, ooit waren we beiden vrijwilliger bij groepsreizen voor mensen met een licht verstandelijke beperking; daar hebben we elkaar ontdekt.

Een ander vakantiepark heeft het wiel laten uitvinden door een manager:  ‘rolstoeltoegankelijk is niet hetzelfde als geschikt voor rolstoelen, meneer.’ Ik vat ‘m, inmiddels wijzer geworden door eigen ervaring. Gelukkig zijn er organisaties die gebruikerservaringen verwerken en vrijwilligers die zelf  huisjes beoordelen voordat ze een krijgen.

Terug naar ons wensenpakket. Zo nu en dan licht er iets op tijdens mijn internetzoektocht. Sfeerfoto’s met mooie huisjes voorzien van sneeuw van Fotoshop op de Veluwe, koolmeesjes aan de pinda’s. Misschien is dit het wel. Lekker weg in eigen land. Wat dichter bij familie en vrienden voor als het regent. Eerst volgende beschikbaarheid: winter ’21-‘22.  Geen punt, we gaan toch graag buiten het hoofdseizoen. Bij de reservering – ‘helaas meneer, in deze categorie geldt geen vroegboekkorting’-  blijkt dat ik het bed, de lift en de zorg zelf mag regelen. Het hoort bij de voorpret.

Dat er meer vraag dan aanbod is, het verandert niet. Ik heb dit wel eens doorgevraagd bij een vakantieketen. Een intelligente lokale lockdown: Niet teveel asielzoekers, niet teveel aspergestekers, niet teveel rolstoelen, eh, mensen die in een rolstoel rijden. Valt wat voor te zeggen; wij willen ook graag deel uit maken van de gewone maatschappij.

En toch boek ik er maar een annuleringsverzekering bij; nog even goed doorvragen of deze coronabestendig is. Voor als die tweede golf er toch komt.

Ik ben Koen
Ik ben Koen. In 1981 ben ik getrouwd met Wil. Drie jaar later werd haar vermoeden bevestigd: Multiple Sclerose (MS) . Wat dat voor ons met zich meebracht? In mijn blogs wil ik jullie daarover bijpraten aan de hand van actuele thema’s.