Samen met Shanti ga ik na een door haar bereidde, creatieve aspergelunch naar oma. Ik loop nog naar de bloemenwinkel en zij gaat oma alvast zonneklaar maken.

Bij de lift kom ik ze samen tegen. Shanti’s gezicht verhit en met vochtige ogen. Oma heeft haar niet herkend – door het mondkapje waarschijnlijk – en vindt het onnodig om de lift in te gaan. Ze sputtert zonder gêne tegen.

Ik duw Shanti de bos bloemen in handen, die ermee uit het zicht verdwijnt op zoek naar een vaas. Uit het zicht betekent vergeten. Dus mam begrijpt niet wat we nu nog bij die liftdeur staan te doen. Ik leg mam uit dat we lekker in het zonnetje gaan zitten en even op Shanti wachten, maar ik word onrustig door mams ongeduld en roep over de gang naar Shanti waar ze blijft.

Verguisd, vergeten en opgejaagd komt ze tevoorschijn, en nu is voor een moment niemand in staat om een van de anderen op te monteren. We doen geen poging maar stappen gewoon in de lift met mam in de rolstoel, alle hoop is gevestigd op de betoverende werking van de voorjaarszon.

Exclusieve aandacht

Als een blad aan een boom verandert de stemming in de zon. Mam kijkt verheugd van links naar rechts en kan haar geluk niet op dat twee grote liefdes naast haar zitten en exclusieve aandacht voor haar hebben.

Ze benoemt het stralend. ‘…en stel je voor dat iemand naast je zou zitten en zomaar weg zou lopen omdat ze ergens anders willen zitten,’ voegt ze toe aan haar relaas, om te benadrukken dat ze haar geluk niet op kan dat dat nu niet het geval is.

Het is niet uit de lucht gegrepen deze verwijzing. Ik weet dat ze daar veel last van had. Het is niet precies te benoemen wat de oorzaak is, maar sommige mensen hebben dat gewoon, zo’n uitstraling dat je opstaat op een feestje en met iemand anders wilt praten.

Mam was vaak degene naast wie iemand opstond. En ze snapte het niet. Maar nu straalt ze iets uit waardoor het fijn is om bij haar te blijven zitten. Ze pakt onze beide handen en bedelft ze onder de kusjes alsof het heerlijke softijsjes zijn.

Mam heeft geen idee van een moment van ongemak en frustratie bij de lift. Drie minuten geleden.

‘Dit heb ik vanmorgen nog zó gewenst en nu is het zo,’ ze maakt een wijds gebaar naar ons en naar de zon en koestert zich in de warmte van het geheel.

Als na een kwartiertje blijkt dat we de warmte hebben overschat drapeer ik mijn jas om haar schouders maar na een paar minuten jaagt de koude wind in mijn rechteroor ons terug naar de lift. Geen enkel probleem die lift.