Sommigen zullen balen, anderen zijn juist opgelucht. Het vuurwerkverbod.

Voor hele groepen mensen stort hun hele, vaak prille, leven in. Geen vuurwerk.

‘Er mocht al niks in 2020 en nu mag er ook nog geen vuurwerk. Wat voor zin heeft dan nog het leven? Dat kan toch niet? Ga ik lekker stiekem toch wel illegaal vuurwerk kopen want ze hebben toch te weinig politie om te controleren. Anders koopt papa het wel want zijn leven is ook een hel sinds hij niet meer mag feesten zonder mama en niet meer naar zijn favoriete kroeg mag. Schande! Een hele jaar naar de knoppen. Stom Den Haag! Corona is gewoon nep en complot omdat ze willen dat ik niet mijn nitraatbom mag afsteken. En ik pas heus wel op de dieren in de straat. De hond van de buren is toch al doof van de vorige oud en nieuw dus…’

Bovenstaande ironie lijkt overdreven, maar helaas is het dat niet. Dagelijks kom ik dit soort reacties tegen, vaker dan mensen die het wél begrijpen.

Jaarlijks vallen er veel vuurwerkslachtoffers. Alle campagnes ten spijt, zie je dezelfde symptomen opdoemen: vliegende ledenmaten, gehoor en zichts-beschadigingen, vandalisme, bedreigingen tot aan de het uitrukken van de ME aan toe. Het erge is, dat de krant al rept van een rustig oud en nieuw als er minder dan een hele woonwijk aan gort is geknald en in de fik is gezet.

Dat vinden we dan kennelijk normaal. Waarom hebben dan zoveel moeite met het nieuwe normaal?

Ik kan niet voor iedereen spreken, met bijvoorbeeld autisme of gehoorproblemen, oorlogstrauma’s of anders.

Maar mijn zoon gaat hopelijk zijn beste oud en nieuw ooit beleven. Geen nitraatbommen, geen hard geknal, geen jankende hond van de buren. Gewoon over straat kunnen lopen zonder te denken dat hij in een oorlogszone terecht is gekomen.  Geen dagen hoofdpijn door al dat geknal en geflits. Geen gordijnen dicht en wegduiken bij luide muziek. Heerlijk!

Ik begrijp dat voor hele groepen traditieaanhangers en knalfanaten het leven even ten einde is, omdat je maar liefst één jaar geen vuurwerk mag afsteken. Onthoud dan dat mijn zoon en heel veel anderen zonen en dochters, maar liefst één jaar wel een heel mooi oud en nieuw hebben, waarvoor ze niet hoeven te vluchten. Jij kan alle jaren nog knallen… zij sch(r)ikken daar al jaren voor in.

Dus klappen we dit jaar… even niet voor de zorg, de mantelzorg en iedereen die hier ernstige problemen mee heeft.  Dank. Ook namens mijn zoon.