Zelflerende systemen. Lang geleden hoorde ik die uitdrukking in een toevallig afgeluisterd gesprek over computers tussen twee intelligente mannen. Intrigerend maar ook simpel. Ieder mens is zelf lerend, computers inmiddels ook. Ik moest er aan denken toen ik afgelopen week weer aardig de fout in ging. Mijn zelflerend systeem hapert regelmatig.  Trial and error, nooit uitgeleerd, vooral niet als mantelzorger. Focus, aandacht, niet verslappen.

Een drukke dag in de eerste week van het nieuwe jaar. Een poetsdag, kerstboom weg, bed verschonen, stofzuigen, vloer dweilen, een frisse start, pittig tempo. Koken, een lekkere ovenschotel, ik voel me goed, zoveel gedaan vandaag.

Maar dan…

De Heineken 0.0 drupt van de tafel op mijn pas gedweilde vloer, een royale cirkel van spetters vormt zich rondom het gele plasje. Mijn zelflerende systeem haperde, ik voorzag niet dat het bier niet probleemloos in het glas zou komen. Dat had ik kunnen weten. Niet zijn schuld. Hij wou alleen helpen, een beetje zelfredzaam zijn. Logisch, maar het is moeilijk om een glas vol te schenken als je geen diepte meer ziet. Een emmer sop, ik poets het op. Het eten blijft  wachten in de oven. In de keuken smijt ik de vaatdoek in de gootsteen en voer een geluidloze versie van de Schreeuw van Munch op. Ik neem er de tijd voor. Stoom afblazen, een minuutje en dan weer Zen. Het eten smaakt goed.

Een paar dagen eerder…

Agua de Valencia. Versgeperst sinaasappelsap met Cava. Voor de zuipschuiten een ruime helft Cava, de lichtblauwe knoopjes nemen een klein slokje en de kinderen helemaal geen alcohol.  Brunch, half één en al een half leven ligt achter me sinds vanmorgen acht uur toen ik uit bed stapte om de traditionele nieuwsjaarsbrunch met de kinderen te verzorgen. Ik ben ook moeder, niet alleen mantelzorger. Mag het?

Als een speer ging het, damast kleed op tafel, kaarsen, mooie servetten, eclectisch servies (dat wil zeggen een zooitje bijeengeraapt) en nieuwe glazen van de Xenos. Een plaatje. 18 sinaasappels persen, het sap in flessen speciaal aangeschaft bij de Zeeman. G. wordt wakker, onder de douche, scheren en fris en fruitig zit hij naar bloemetjes te geuren in de stoel. Dan was ik ook het zoute zweet van m’n ruggetje en tien minuten voor twaalf, ben ik helemaal klaar. Hoe is het mogelijk, ruim op tijd.

Dan, even niet opletten, een  volle blaas, een wc en geen diepte zien veroorzaken een kleine ramp. Geen details nodig lijkt me. Een kleine rimpeling in een bijna volmaakte wereld. Een emmer sop, een nieuwe douchebeurt en schone kleren. Volop actie,  hartslag honderdtachtig. Ze zitten al in de auto, ze zijn op weg. Appen. Bellen. Kom later, crisisje hier. De mantelzorger was niet alert. Te veel bezig met Agua de Valencia misschien?

Natuurlijk lost het probleem zich op, helpende zonen en schoondochters, een moeder die loslaat…Zen… de kaarsjes branden, de soep is lekker en de broodjes vers.  Zelflerende processen altijd  in ontwikkeling.