Wanneer je kinderen hebt, heb je altijd zorgen. Komen ze wel goed terecht? Wordt het geen hangjongere? Kunnen ze een woning krijgen?

Mijn ‘kind’ is inmiddels 18 jaar. Een leeftijd waarop je volgens de wet officieel volwassen bent, maar waar voor ons de hele papierwinkel weer opnieuw begint. Alsof alles wat je daarvoor over je kind hebt gemeld en bevestigd is, vergeten is. Zo moet je volmachten hebben om de financiële  zaken van je kind te regelen. Moet je de achtbaan van de Wlz (Wet langdurige zorg) in. Moet de opvang opnieuw geregeld worden.

Kan hij een woning krijgen? Ja, volgens de wet wel. Nee, volgens de wachtlijsten niet. Met woning voor Junior bedoel ik een woongroep waar 24 uur oppas is. Voor ons gevoel waren we ruim op tijd begonnen met alles uit te zoeken, echter bekruipt soms mij het gevoel dat ik meteen bij zijn geboorte hier al mee had moeten beginnen.

Ik bedenk me dan hoeveel andere mantelzorgende ouders dit hebben? Hoeveel andere ouders maken op deze wijze dubbele uren? Driedubbel. Werken, uitzoeken, zorgen.

Nu ben ik een Tukker en heb de instelling van: ‘Uiteindelijk komt alles goed.’ Alleen kan ik een gevleugelde cliché uitspraak wel bevestigen. Aangezien mijn zoon 1.98 is, heb ik het iets gefinetuned:

Kleine kinderen, kleine zorgen.

Lange kinderen, lange zorgen.