We staren vol ongeloof en bewondering naar de Waddenzee die zo’n beetje aan ons balkon grenst. ‘Is dat niet een zeehondje?’ ‘Ja! Wauw! Het ís een zeehondje! En dat gewoon vanaf ons eigen balkonnetje. Wat een weelde. Dat geloof je toch niet?’ En dat op dag één. Een zwart kopje duikt steeds op een andere plek op en kijkt dan zoekend om zich heen. ‘Hij komt ons welkom heten. Wedden dat we er op de laatste dag ook een zien als afscheid?’ opper ik.

We vieren het eiland

Maria en ik gaan elk jaar een paar dagen tot een week chillen op een willekeurige plek in Europa. Dit keer zijn we op ons lievelings-Waddeneiland beland. Het eiland waar je volgens ons van alles maar één vindt. Eén dorpje, één haven, één auto, één bus, één posthuis. En dat maakt het zo lekker overzichtelijk.

Ik kijk naar Maria en zie hoe ze straalt. Ze is erg ziek geweest. Een ziekte waaraan volgens de reguliere geneeskunde geen einde komt maar alleen een rolstoel in de lijn der verwachtingen ligt.

Die prognose lapte ze aan haar laars en ze stortte zich met haar hele wezen op het zoeken naar alternatieven. Die vond ze in een dieet, supplementen, drie meditaties per dag en een goede natuurgeneeskundig therapeut.

Vorig jaar kon ze nog niet lopen, nu loopt ze meer dan drie uur per dag en sneller dan ik. En laatst heeft ze op een feestje gedanst! Voor het eerst in vier jaar.

We vieren dat we weer samen op vakantie kunnen, we vieren de Wadden- en Noordzee, de Eidereenden, het zeekraal, de zon en de wind, de frisse lucht, de geurige kamperfoelie en de kruiden die we onderweg vinden om thee van te zetten.

Weggewaaide zorgen

We praten over hoe ze vooruit is gegaan. En over hoe mam nu juist achteruit lijkt te gaan. Ze is in een nieuwe fase beland waarin haar verwarring zo mogelijk nog groter is. Ze wordt vaak naar haar kamer gebracht omdat ze in een omgeving met minder prikkels lijkt te floreren. Ze vroeg zich al lang af wat er van haar verwacht werd en vroeg dan om leiding, bevestiging en hulp, maar nu lijkt ze ook met de simpelste dingen niet meer te weten wat ze ermee moet, zoals met haar eten. Koek en chocola gaat nog prima.

En over het feit dat we pap nu, ruim een jaar na zijn overlijden, juist meer lijken te missen in plaats van minder. Zou dat blijven? En over onze schoonzus wiens moeder nu ook opgenomen moet worden in een verzorgingshuis, waarmee ze dubbel mantelzorger is geworden.

Maar hier op Vlieland lijkt alles even ver weg. Zorgen waaien onmiddellijk uit ons hoofd.

Zeehondenafscheid

Na een kleine week stappen we op de boot naar Harlingen. Vanaf het dek hoop ik nog een zeehond op het wad te zien liggen maar ze laten zich niet zien. Helaas geen zeehondenafscheid dus. Als we bijna bij de haven zijn is er toch nog een wad en wel vijf zeehonden zwaaien ons uit.

Ik geef het stokje door aan Antine zodat zij ons kan vertellen over haar uitlaadklep.

Blogestaffette

Dit verhaal is onderdeel van de blogestaffette waarin bloggers elkaar uitdagen om te vertellen over hun uitklaadklep.

Eerdere blogs in deze serie:

• Iets van jou alleen van Maike
• Een sluimerende hobby: treinen van Koen